Prolog

      Wysoki, chudy mężczyzna pogłaskał się po długiej do pasa srebrnej brodzie i pochylił się nad rozłożonymi na stole pergaminami. Wiedział, że nic nowego z tego nie będzie. Choćby czytał dokumenty setki razy, dane się nie zmienią. Ma zbyt mało ludzi do walki. Nie dadzą rady pokonać Lorda Voldemorta.

     Dzwonek do drzwi przerwał starcowi rozmyślania. Podszedł do drzwi i, upewniwszy się uprzednio, kto za nimi stoi, otworzył je.

     Przed nim stała nieco srogo wyglądająca kobieta w prostokątnych okularach. Jej czarne włosy zostały upięte w ciasny kok z tyłu głowy. Miała na sobie czarną szatę, niepasujący do letniej pogody.

     - Witam, profesor McGonagall – powiedział starzec. - Co panią tutaj sprowadza?

     - A jak myślisz, Albusie? - zapytała profesor McGonagall, wchodząc do domu. - Sprawy Zakonu. Dzisiaj skontaktował się ze mną Alastor. Dlaczego nie powiedziałeś, że mamy tak mało ludzi?

     Nazwany Albusem starzec podążył za swoim gościem do salonu.

     - Minerwo, sytuacja nie jest prosta. Wiesz, że wszyscy próbujemy przekonać kogo się da. Ale to wszystko zbyt mało. Jak myślisz, Minerwo, co możemy jeszcze zrobić tak, żeby nie ściągać niebezpieczeństwa na niewinnych?

     McGonagall wyjęła z kieszeni coś, co przypominało patyk i krótko nim machnęła. Ze stojącej nieopodal szafki wyleciały dwie filiżanki i dwa spodki. Z kuchni przeleciał imbryk z herbatą. Nie czekając na pozwolenie gospodarza, McGonagall nalała sobie parującego napoju.

    - Uważam, że powinieneś zaproponować to tegorocznym absolwentom – powiedziała po długim milczeniu.

     spojrzał na nią ze zdziwieniem i strachem w oczach.

     - Kogo dokładniej masz na myśli?

     - Przede wszystkim moich Gryfonów. Pottera, Lupina, Pettigrew, Evans, McKinnon, Blacka...

     - Nie jestem pewny czy będzie chciał walczyć – zauważył Albus. - W szeregach śmierciożerców jest jego brat.

     - Obserwowałam Syriusza Blacka przez siedem lat. W żadnym razie nie popiera poglądów rodziny a tym bardziej brata. Przyjaciele są mu bliżsi niż własna rodzina.

     - Znam Syriusza. Jego serce jest po właściwej stronie. Ale nie jestem pewny, czy jego popędliwość będzie tu dobra.

     - Albusie, popełnił błąd. Wszyscy je popełniamy.

     - Ale nie wszystkich mogą kosztować życie. A nawet dwa. Przecież wiesz, że, gdyby Severus wtedy zginął, Remus nie przeżyłby dwóch dni. Ministerstwo Magii zadbałoby o to.

     - Severus Snape został śmierciożercą. Mogę poręczyć za Syriusza Blacka.

Albus spojrzał na nią zza okurarów-połówek. Minerwa poczuła na sobie czujne spojrzenie jego niebieskich oczu.

     - To nie będzie potrzebne – zapewnił ją Albus. - Nie jestem pewny, czy angażowanie tak młodych ludzi jest dobrym pomysłem. Ale chcę pozostawić im możliwość wyboru. W najbliższym czasie porozmawiam z nimi.

McGonagall skinęła głową. Dopiła herbatę i odstawiła filiżankę na spodeczek.

    - Wracam do Hogwartu. Muszę wysłać listy do nowych uczniów.

    - Rozumiem. Życie toczy się dalej.

    Starzec odprowadził McGonagall do drzwi.

    - Liczę, że zobaczymy się na najbliższym zebraniu.

    - Oczywiście, profesorze Dumbledore – odpowiedziała czarownica.

    Skinęła głową na pożegnanie i odeszła kilka kroków od progu. Wyciągnęła okręciła się w miejscu i zniknęła z trzaskiem.

     Albus Dumbledore wpatrywał się przez chwilę w miejsce, w którym zniknęła profesor McGonagall, a potem wrócił do domu. Miał wiele rzeczy do zrobienia.

--------------------

Witam, witam, witam. 

Z góry ostrzegam, że to opowiadanie jest owocem mojego nieco chorobliwego przywiązania do historii Remusa Lupina, której nie umiałam się pozbyć po ukończeniu poprzedniego opowiadania. W każdym razie stwierdziłam, że nie udało mi się wtedy napisać wszystkiego tak, jak chciałam. Nie umieściłam też wszystkich postaci, które chciałam wprowadzić (częściowo dlatego, że za późno je wymyśliłam). Tym razem cofnęłam się głębiej - bo do czasów pierwszej wojny.

Chciałabym też powiedzieć, bardzo na Was liczę. Nie tylko na komentarze (które zawsze poprawiają humor i dodają chęci do dalszego pisania), ale też na wsparcie i trzymane kciuki. Szczególnie w maju, kiedy to będę pisać maturę.

Jeżeli chodzi o rozdziały, to mam już zapas na ponad rok, więc nie trzeba się martwić, że nagle coś się urwie, bo nie będę miała czasu na pisanie. A pewnie czasu nie będzie, bo przecież będę musiała się uczyć.

Rozdziały będą pojawiały się co piątek (chyba że macie lepszy pomysł - jestem otwarta na propozycje).

I jeszcze słowo wyjaśnienia odnośnie stron:

1. W Ministerstwie Magii znajdziecie wszelkie informacje o blogu: opis opowiadania, moje podziękowania i listę osób, które użyczyły twarzy bohaterom.

2. Bohaterowie - tu chyba nie muszę tłumaczyć znaczenia. Za to opisy bohaterów jak najbardziej. Opisy ważniejszych postaci składają się z czterech części: trzech opinii innych oraz tego, co bohater sam o sobie sądzi. Opisy bardziej pobocznych postaci będą krótsze. Opisy będę starała się na bieżąco aktualizować.

3. Biblioteka - czyli spis linków

4. Kryształowa kula - to znacie. Najbliższe (i dalsze też) rozdziały.

5. Pokój wspólny - to miejsce, gdzie możecie spytać o WSZYSTKO zarówno mnie, jak i moich bohaterów. Tutaj chciałabym zaznaczyć, że liczę na to, że nieoceniona Alohomora Tej nie znienawidzi mnie za tą drobną ściągę. Jeżeli chodzi o pytania to zaznaczę jeszcze tylko, że jeżeli pytanie będzie zbyt osobiste (to do mnie) lub może zdradzić zbyt wiele z planów na dalszy ciąg opowiadania to odmówię udzielenia na nie odpowiedzi. Ale zawsze podam powód i na pewno się nie obrażę.

No i jeszcze kwestia ostatnia, chociaż najważniejsza ze wszystkich. Za wystrój bloga dziękuję nieocenionej Alohomerze Tej. Wykonała naprawdę kawał wspaniałej roboty, chociaż obie dobrze wiemy, ile miałyśmy z tym problemów.

Tak więc oficjalnie oddaję w Wasze ręce nową historię. 

ZACZYNAMY

Pozdrawiam Słodka Wariatka