Rozdział 10 – Idealna randka

     Lily od samego rana czuła narastające podniecenie. Miała jeszcze dużo nauki, a chciała skończyć wszystko przed trzecią, żeby zdążyć przyszykować na czwartą. Wtedy miał przyjść po nią James. Do tej pory nie powiedział jej, gdzie chce ją zabrać, ale nakazał ubrać się ładnie. W ogóle ostatnio był bardzo tajemniczy. Miała wielką nadzieję, że to nie oznacza zerwania.

       - Co tak latasz? - zapytał Mike, gdy Lily kolejny raz na niego wpadła na progu.

        - Wychodzę dzisiaj z Jamesem. Nie chcę mieć niczego na głowie…

         - Jakbyś miała wrócić jutro? - wtrącił Mike, unosząc znacząco brew.

       W odpowiedzi zarobił cios pięścią w ramię. Nie przejął się tym, bo w tej samej chwili zobaczył pąsowy rumieniec na twarzy Lily. Dziewczyna wbiła wzrok w podłogę i pobiegła do swojego pokoju.

        „Co za… Nieważne! To co robię, lub nie robię, z Jamesem to nie jego sprawa” myślała Lily, próbując się uspokoić. Mike zdenerwował ją bardziej, niż się tego spodziewała. Może to miało coś wspólnego z jej rodzicami? Wiązali z nią bardzo duże nadzieje, których nie chciała zawieść. Te nadzieje były większe, odkąd okazało się, że Lily jest czarownicą. Rodzice mieli nadzieję, że ich młodsza córka zmieni świat. A ona zamiast całkowicie poświęcać się nauce, romansuje z chłopakiem.

       Ku rozpaczy rodziców Lily bardzo kochała Jamesa i nie zamierzała z niego rezygnować. Wręcz przeciwnie – gdyby tylko mogła, widywałaby się z nim częściej. Ale ona przecież studiowała w Oxfordzia, a James siedział w Londynie. Mieli dla siebie tylko weekendy, a i to nie zdarzało się co tydzień. W tej sytuacji większość ich kontraktu odbywała się listownie.      
Lily często, najpierw w akademiku, a teraz w domu Mike'a, przesiadywała w oknie wyglądając Gonza – uszatki Jamesa. Gdy już sowa przylatywała, Lily nigdy nie żałowała otrzymania listu. James nigdy nie szczędził jej słów – zapewniał o swojej miłości do niej, opowiadał o codziennym życiu, skarżył się na instruktorów i innych studentów, ale też wypytał ją o jej codzienność, znajomych, a ostatnio także o Remusa. James też martwił się o ich wspólnego przyjaciela.

      Gdy Lily posprzątała w swoim pokoju i przygotowała sobie notatki potrzebne jej na następny dzień, zajęła się przygotowaniem na wyjście. Wzięła prysznic, umyła zęby i włosy, które następnie wysuszyła zaklęciem. Chwilę myślała nad tym, jak się uczesać. Próbowała różnych fryzur – warkocze, koński ogon, rozpuszczone i tylko grzywka przypięta spinką… W końcu zdecydowała się na upięcie włosów w kok. Wyjęła z pudełka grubą frotkę i związała włosy w zgrabny kok. Kilka kosmyków umknęło spod frotki, otaczając jej twarz.

       Unikając Mike'a, który siedział w swoim pokoju ucząc się zastosowania tojadu, Lily przeszła z łazienki do swojego pokoju. Tam stanęła przed szafą, próbując wybrać coś odpowiedniego na poważne wyjście. Po dłuższej chwili grzebania w szafie Lily stwierdziła, że nic tam nie znajdzie. Nie było w tym nic dziwnego – jeszcze nie rozpakowała się całkowicie. Wobec tego zaczęła grzebać w kartonie z ubraniami. Dopiero tam znalazła to, czego szukała – sięgającą kolan granatową sukienkę i pasujący do niej żakiet. Sukienka podkreślała wąską talię Lily i miała rozkloszowany dół. Do sukienki dobrała również granatowe buty na siedmiocentymetrowej szpilce. Nie miała tylko biżuterii, ale póki co nie przejmowała się z tym. Za to złapała pudełeczko z kosmetykami i ponownie zamknęła się w łazience. Miała już spore doświadczenie w makijażu, więc nie zajęło jej to wiele czasu – podkład, odrobina pudru, maskara na rzęsy i delikatna szminka. Lilu nigdy nie przesadzała w makijażu, jak najbardziej eksponując swoje zielone oczy.

           Wychodząc z łazienki wpadła na idącego do kuchni Mike'a.

           - Prze… Łał… wyglądasz… łał – zająknął się Mike, patrzą na Lily.

           - Dziękuję – odpowiedziała dziewczyna, uśmiechając się promiennie.

       - James to prawdziwy szczęściarz. Tylko… czegoś tu brakuje – dodał, patrząc na jej dekolt.

      - Wiem. Ale nie mam żadnej pasującego naszyjnika. To co mam tutaj jest takie codzienne, a nie mam już czasu na wizytę w domu.

       Mike przyglądał się jej przez chwilę z zamyśloną miną. Nagle jego twarz rozjaśnił uśmiech.

           - Chyba mogę pomóc – powiedział. - Poczekaj tutaj, zaraz wrócę.

            Odwrócił się na pięcie i pobiegł do swojego pokoju.

          Czekając na powrót Mike'a Lily zerknęła na zegarek. Do przyjścia Jamesa zostało jeszcze piętnaście minut, ale Lily nie zdziwiłaby się, gdyby przyszedł wcześniej. Już mu się to zdarzało.

         - Już mam – powiedział Mike, wracając do Lily. W rękach miał drewnianą, rzeźbioną kasetkę. - Może tu coś znajdziesz.

          Lily wzięła od niego pudełko. Nie otworzyła kasetki od razu, ale przeszła go kuchni. Dopiero gdy kasetka stała bezpiecznie na stole, Lily otworzyła wieczko.

W środku Lily znalazła złotą i srebrną biżuterię z wysadzaną diamentami, rubinami i innymi kamieniami szlachetnymi.

            - Są piękne – szepnęła, ostrożnie przesuwając złotą bransoletkę.

            - Należały do mojej mamy. Podobno są w rodzinie od pokoleń, ale ja tam nie wiem.

           - Naprawdę mogę coś wybrać? - zapytała Lily. Nie mogła w to uwierzyć. Jeszcze nigdy nie miała w rękach tak starej, pięknej i drogiej biżuterii.

           - Jasne. Co tylko będzie ci pasować. Od śmierci rodziców tylko leży i się kurzy. Przecież ja tego nie noszę – dodał ze śmiechem.

        Lily nie odpowiedziała, całkowicie przenosząc swoją uwagę na biżuterię. Po długim oglądaniu złota i srebra wybrała złoty łańcuszek, na którym wisiała złota róża z rubinem w środku. Do tego dobrała złotą bransoletkę, która również była wysadzana rubinami.

         - Dziękuję – powiedziała, obejmując Mike'a. - Obiecuję, że oddam w nienaruszonym stanie.

          W tym momencie rozległ się dzwonek do drzwi, zawiadamiając Mike'a i Lily o przybyciu Jamesa.

              - Tylko się tym za bardzo nie przejmuj – upomniał ją Mike. - Baw się dobrze.

            Lily wspięła się na palce i pocałowała go w policzek, po czym pobiegła do drzwi. Gdy je otworzyła zobaczyła Jamesa. Był ubrany w odświętny garnitur, a w prawej dłoni trzymał bukiet lilii. Czarne włosy miał potargane jak zawsze, na twarzy oniemiały wyraz, który pojawił się po zobaczeniu Lily.

           - Wyglądasz… przepięknie – wydusił z siebie w końcu. Wręczył Lilce bukiet i pocałował ją w policzek.

         - Dziękuję – odpowiedziała Lily, zanurzając nos w kwiatach i wdychając ich zapach. - Poczekaj chwilę, tylko gdzieś je włożę. Wejdź.

     Poszła do kuchni z zamiarem znalezienia czegoś na kształt wazonu, chociaż nie spodziewała się znaleźć czegoś takiego w domu zamieszkałym przez dwóch studentów. Mike mile ją zaskoczył, bo, gdy tylko weszła do kuchni, Mike nadstawił napełniony wazon. Lily uśmiechnęła się z wdzięcznością i włożyła lilie do wazonu.

          - James, z uwagi, że nie ma tu jej ojca – powiedział Mike, wskazując na Lily – ani nikogo innego w tym rodzaju, wezmę na siebie obowiązek powiedzenia ci, że masz ją odprowadzić całą i zdrową.

             James parsknął śmiechem.

            - Oczywiście. Nie spuszczę jej z oka – obiecał James, obejmując Lily w pasie i całując ją w policzek.

            - No to bawcie się dobrze – dodał wyraźnie zadowolony z siebie Mike.

            Po wyjściu z domu James od razu złapał Lily za rękę i teleportowali się do Londynu.

           - Gdzie jesteśmy? - spytała Lilka, rozglądając się z zaciekawieniem.

             - Zaraz zobaczysz – powiedział tajemniczo James.

          Poprowadził ją za zakręt. Tam ich oczom ukazał się zabytkowy budynek, który Lily znała z wielu pocztówek i przewodników po mieście.

           - Czy to jest Her Majesty's Theatre? - zapytała.

            - Oczywiście. I zaraz tam wejdziemy.

          Nie bacząc na zaskoczenie Lily poprowadził ją do teatru. W środku szarmancko wziął od niej płaszcz, który natychmiast zaniósł do szatni. Po chwili wrócił do czekającej na niego Lily.

           - Masz mi sporo do wyjaśnienia – powiedziała dziewczyna.

           - Wiem. Ale będziemy mieć na to mnóstwo czasu.

           - Na co w ogóle przyszliśmy?

           Zamiast odpowiedzieć, James sięgnął do kieszeni po portfel i wyjął z niego dwa bilety.

        - „Upiór w operze”? - spytała ze zdziwieniem Lily. - Skąd wiedziałeś, że chcę na to pójść?

          - Nie mogę zdradzić swoich źródeł – odparł James.

           Poszli do wyznaczonej sali, gdzie, po uprzednim pokazaniu biletów, mogli zająć miejsca. Lily była zachwycona, bo James kupił bilety na najlepsze miejsca w teatrze – w loży znajdującej się dokładnie naprzeciwko sceny.

          - Mamy jeszcze, dwadzieścia minut – powiedział James, gdy już siedli. - Jak się podoba niespodzianka?

       - Jest cudownie – westchnęła Lily. - Ale skąd wiedziałeś? I nie wykręcaj się od odpowiedzi. W końcu sama się dowiem i…

         - Dobrze, już dobrze – poddał się James, unosząc ręce do góry. - Remus kiedyś o tym wspomniał. Ostatnio trochę pociągnąłem go za język i już wiedziałem dokładnie, o co chodzi. Tylko nie złość się na niego. Chciał dobrze.

         „Kochany Remus” pomyślała Lily. Nie miała zamiaru złościć się na przyjaciela. Była pewna jego dobrych intencji.

           Spektakl był wspaniały. Głosy aktorów wprawiały Lily niemalże w trans. Gdy musical już się skończył, Lily żałowała tylko jednego – że nie widziała „Upiora” wcześniej.

           - Co teraz zrobimy? - spytała Jamesa, gdy wyszli z teatru.

         - Możemy pójść na spacer – zaproponował James, na co Lily bardzo chętnie przystała. Nie miała najmniejszej ochoty wracać do domu, gdzie czekały ja grube medyczne książki.

          Po krótkim namyśle postanowili St. James Park. Spacerowali wokół stawu rozmawiając o wszystkim i o niczym.

       - Jakie przedstawienie jeszcze chciałabyś zobaczyć? - zapytał w pewnym momencie James.

          - Nie wiem. Może „Les Miserables”? Byłam kiedyś na tym z rodzicami i Petunią. Bardzo mi się podobało. Ale tobie chyba nie przypadłoby do gustu.

          - A może nie. Zresztą to nieważne. Lily, z tobą poszedłbym nawet do piekła.

         Rozejrzał się i, widząc, że w okolicy nie ma nikogo innego, zastąpił Lily drogę. Spojrzał w zielone oczy dziewczyny i przyklęknął na jedno kolano.

           - Lily, kocham cię odkąd w pierwszej klasie rzuciłaś na mnie zaklęcie galaretowatych nóg i po raz pierwszy kazałaś mi zostawić cię w spokoju. Nie mogłem przestać o tobie myśleć. Odkąd jesteś ze mną, czuję się, jakby bujał w obłokach. Czy uczynisz mnie najszczęśliwszym człowiekiem na świecie i zostaniesz moją żoną?