Rozdział 13 - „Mówią whisky to nie wszystko...”

 Mike wsłuchiwał się w odgłosy dobiegające z sali z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony czuł narastającą wściekłość na Natalie, ale przepełniała go też duma, którą wywołało zachowanie Remusa. Mike nie spodziewał się, że jego kuzyn będzie w stanie odmówić Nat. W końcu Remus zawsze miał problemy w kontaktach z kobietami. Wydawało się, że Nat go oczarowała, ale, na całe szczęście, okazało się, że sytuacja nie była aż tak zła. Może obejdzie się bez poważnych konsekwencji. O niczym innym nie marzył.

Największe obawy Mike'a budził fakt, że Natalie miała wkrótce wyjechać na studia do Ameryki. Nie kryła się z tym faktem, między innymi dlatego Mike był taki zdenerwowany rozwijającym się romansem między Nat i Remusem. Takie jego zakończenie było wszystkim na rękę. No może poza samą Natalie, która najwidoczniej nie mogła przeżyć tego, że dostała kosza. Ale trudno. Mike nigdy by sobie nie darował, gdyby pod jego opieką Remusowi coś się stało. Nawet jeżeli chodziłoby tylko o złamane serce.

~ * ~

Remus uwielbiał wracać do domu po wieczornej zmianie. Nie dlatego, że nie lubił swojej pracy. Wręcz przeciwnie, bo lubił stać za barem. Ale powrót do domu, wzięcie długiego, gorącego prysznica i wyciągnięcie się na łóżku po całym dniu na nogach było czymś cudownym. Warto było łazić cały dzień, żeby poczuć coś tak cudownego.

Niestety tego wieczoru przed ułożeniem się w łóżku Remus musiał zrobić coś jeszcze. Gdy wszedł do pokoju zobaczył na biurku śpiącą sowę. Obok niej leżała koperta. Remus wziął ją i otworzył. Po szybkim przejrzeniu listu zorientował się, że był to list od Dumbledore'a. Dyrektor Hogwartu napisał, że Remus ma stawić się w środę o siedemnastej w Kwaterze Głównej. Powód nie był napisany. Remus podejrzewał, że chodzi o jakieś dodatkowe szkolenie, bo przecież Dumbledore podał jemu i innym nowicjuszom datę zebrania.

Remus zdecydował, że sowę odeśle rano. W końcu nie mógł wysyłać listu do Dumbledore'a o drugiej w nocy. Właściwie o wpół do trzeciej. To była stanowczo za późna pora.

Usatysfakcjonowany podjętą decyzją Remus położył się do łóżka. Ciepło grubej kołdry szybko utuliło go do snu.

~ * ~

Gdy następnego dnia Remus wrócił z uczelni do domu, poczuł się, jakby ktoś potraktował go Drętowotą. Przed furtką stała Natalie Denvers.

- Co tu robisz? - zapytał Remus, podchodząc do dziewczyny.

Wiedział, że musi być ostrożny. W końcu był w sam i, gdyby coś się stało, nie miałby jak wybronić się przed Ministerstwem Magii. Ale nawet nie mógł liczyć, na szybkie pojawienie się Mike'a lub Lily. Mike miał zajęcia prawie do samego wieczora, a Lily rankiem mówiła, że musi iść na jakieś spotkanie. Nie zapowiadała się przed wieczorem.

- Przyszłam dać ci kolejną szansę – odparła Nat, mierząc Remusa wyniosłym spojrzeniem. - To wczoraj to był tylko stres. Na pewno tak nie myślisz.

- Bez obaw. Wiem co mówię – zapewnił ją Remus. - Odejdź stąd.

Próbował przejść przez furtkę, ale Nat zablokowała mu drogę.

- Nie. Remus, nie odpuszczę. Nikt nie będzie mnie tak traktował.

Remus westchnął ze zrezygnowaniem. Zrozumiał, że Nat nie da mu spokoju tak łatwo. Był jeden sposób na pozbycie się Natalie, ale Remus wolałby go nie stosować. W końcu wyjawienie tej tajemnicy mogło go kosztować zbyt wiele.

- Natalie, daj spokój, zanim stanie się coś, czego będę potem żałował.

- Niby co? - spytała wyniosłym tonem.

„Nat, czemu nie pozostawiasz mi wyboru?” pomyślał Remus. „Czemu mnie do tego zmuszasz?”

- Wejdźmy – odpowiedział Remus.

Nat uśmiechnęła się triumfalnie i weszła na podwórko.

- Kiedy wyjeżdżasz? - spytał Remus, próbując rozładować coraz większe zdenerwowanie.

- Niedługo. Już złożyłam potrzebne papiery. Jeszcze tydzień, może dwa.

- W takim razie dlaczego mnie prześladujesz?

- Nie prześladuję. Ale NIKT mi nie domawia. Już ci mówiłam.

Remus przekręcił klucz w drzwiach i otworzył je, przepuszczając Natalie.

- Co chciałeś mi powiedzieć? - spytała Nat, gdy tylko Remus zamknął drzwi.

- Nat, to, do czego doszło między nami, było wielkim błędem. I nie przerywaj mi! To nie powinno się wydarzyć i zrobię wszystko, żeby to się nie powtórzyło. Twój wyjazd wszystko ułatwia. Tylko… Nat, tu naprawdę nie chodzi o ciebie. Problem jest we mnie.

- To najgłupsza wymówką, jaką słyszałam. I nie kupuję tego.

- Trudno. To już nie jest mój problem. Wyjdź stąd.

Próbował ją minąć, ale Natalie złapała go za rękę.

- Posłuchaj…

- Nie chcesz mnie – wycedził Remus.

- Wręcz przeciwnie.

- Może ujmę to inaczej. Gdybyś wiedziała, kim jestem, nie chciałabyś mnie.

Głos Remus nie wyrażał żadnych uczuć, ale ciął jak nóż. Nawet Nat musiała na to zareagować. Poluzowała uścisk dłoni i cofnęła się o pół kroku.

Nie spowodował tego tylko głos Remusa. Natalie zobaczyła w jego oczach coś, czego jeszcze nigdy nie widziała. To była jakaś dzikość. Nie spodziewała się tego po tak spokojnym chłopaku.

- Co masz namyśli? - zapytała Nat, pierwszy raz tracąc pewność siebie.

Remus wziął głęboki oddech. Tego bał się najbardziej. Nigdy nie używał swojego wilkołactwa jako broni. Nie spodziewał się, że to kiedykolwiek się zmieni.

- Jestem wilkołakiem – powiedział. Był zaskoczony, jak łatwo te słowa przeszły mu przez gardło.

Natalie odskoczyła od niego, gdy tylko dotarł do niej sens jego słów. Na jej nieszczęście w przedpokoju było mało miejsca, więc od razu wpadła na ścianę. Nie zwróciła na to uwagi – wpatrywała się w Remusa przerażonym spojrzeniem. Prawą dłoń wsunęła do kieszeni, gdzie chowała różdżkę.

- Ty… ty… - mamrotała, nie mogąc sklecić zdania. - Ty potworze, bezrozumna bestio, kanalio, kłamco…

- Nie okłamałem cię! - przerwał jej Remus.

Nie wiedział dlaczego, ale właśnie oskarżenie o kłamstwo bolało go najbardziej. Przynajmniej na razie.

- Zataiłeś prawdę! To gorsze niż kłamstwo. Ty… A my….

Zamierzyła się i wymierzyła Remusowi policzek. Nie powstrzymał jej. Wiedział, że na to zasłużył – powinien powiedzieć prawdę jej, zanim poszli do łóżka. Ale stało się, jak się stało i Remus wiedział, że musi ponieść tego konsekwencje.

- Nie zbliżaj się do mnie! - krzyknęła. - Nigdy więcej nie chcę cię widzieć!

Wyszła, trzaskając za sobą drzwiami.

O dziwo Remus poczuł się lepiej. Słowa Nat zabolały go, ale nie aż tak bardzo, jak się tego spodziewał. Za to czuł olbrzymią ulgę, bo pozbył się natrętnej dziewczyny. Tylko dlaczego miał przeczucie, że jeszcze kiedyś będzie mieć aż za dużo wspólnego z Natalie?

Mimo dobrego samopoczucia Remus miał wrażenie, że jest wprost naładowany energią, która musiała znaleźć jakieś ujście. Ostatnie na co Remus miał w tej chwili ochotę, to położenie się u siebie i wzięcie się za naukę.

Wszedł do kuchni i zaczął od niechcenia przeglądać szafki i szuflady, nie spodziewając się znalezienia czegokolwiek, co by go zainteresowało. Zatrzymał się dopiero, gdy w jednej z szafek znalazł butelkę z Ognistą Whisky.

- W sumie czemu nie? – mruknął pod nosem. - Kieliszek whisky jeszcze nikomu nie zaszkodził.

~ * ~

Mike nienawidził wracać późno do domu. Miał tak już od dzieciństwa, bo matka wpoiła mu zasadę, że po zmierzchu nie mógł zostawać poza domem. Początkowo nie znał powodów, dla których mama nie pozwalała mu się bawić do późna. Dopiero po czasie poznał chorobę Remusa i okoliczności, w których nabawił się tej choroby. Wtedy zrozumiał mamę. Niechęć do zostawiania do późna na zewnątrz pogłębiła się po śmierci jego rodziców. Nawet teraz, kiedy był dorosły i zdarzało mu się pracować do późna, kiedy nie musiał, starał się unikać zostawiania po zmroku poza domem.

Jednak tego dnia nie udało mu się wcześnie wrócić. Nie dość, że zajęcia kończyły się o niecodziennej porze, to jeszcze musiał iść do biblioteki po książki. Oczywiście w bibliotece musiał się naszukać, a gdy w końcu znalazł potrzebne książki, wpadł w wyjściu na Roxy, z którą przegadał ponad godzinę. Wobec tego gdy wrócił do domu, było już grubo po dwudziestej pierwszej.

Otwierając drzwi, od razu zorientował się, że coś jest nie tak. Pierwszy zaskoczeniem było to, że drzwi były otwarte, co nie zdarza się na co dzień. Spodziewał się, że Remus jest w domu, ale on zawsze zamykał drzwi. W końcu czasy nie były bezpieczne. Drugim sygnałem, który świadczył o czymś niedobrym, były porozpalane na parterze światła. Chyba tylko w pokoju Lily było ciemno. Mike wyciągnął z kieszeni różdżkę i tak uzbrojony wszedł do salonu. Stanął w progu, nie wiedząc, co ma dalej robić. Nie spodziewał się tego, co zobaczył.

Zapalone światła to było nic. Stojący na regale odtwarzacz grał na pełnej głośności, wypełniając cały dom (i chyba połowę miasta) głosem Micka Jaggera i piosenką „I can't get no satisfaction.” Remus siedział w poprzek fotela, machając nogami. Akurat wypijał kieliszek, w którym, jak podejrzewał Mike, znajdowała się resztka whisky ze stojącej na stoliku butelki.

- Remus, co ty wyprawiasz? - spytał Mike, chowając różdżkę.

Remus odchylił głowę, spoglądając na Mike'a, po czym roześmiał się. Mike zauważył, że kuzyn ma sińca na lewym policzku

- A to ty – powiedział, gdy już się odrobinę uspokoił. - Co tu robisz?

Mike pokręcił głową. Podszedł do Remusa i zabrał stojącą na stole butelkę. Okazało się, że niepotrzebnie, bo nic już tam nie było.

- Wypiłeś całą butelkę? - zapytał Mike, nie potrafiąc ukryć zdziwienia.

Na pewno coś się stało i Mike podejrzewał, że to nie było nic dobrego.

- Naprawdę? - zdziwił się Remus, patrząc na Mike'a nieprzytomnym spojrzeniem. - Ale mogę ci przynieść. Jeszcze powinno być.

Wstał z fotela… i od razu usiadł, łapiąc się za głowę.

- Uuu. Jakbym był na karuzeli – powiedział i znowu się roześmiał. - Chciałbym iść na karuzelę.

- Remus, ty na pewno tylko piłeś? Żadnej Maryśki czy czegoś podobnego?

Remus gorliwie pokręcił głową. Ponownie spróbował wstać. Znowu się zachwiał, ale tym razem Mike w porę go złapał.

- Powinieneś się położyć – powiedział Mike, do opierającego się o niego kuzyna.

- Tak. Położyć.

Niezdarnie poszli na górę. Remus chwiał się przy każdym kroku, a Mike wyczyniał prawdziwe cuda, usiłując utrzymać siebie i Remusa w pionie.

- Nat tu była – powiedział Remus, gdy byli mniej więcej w połowie schodów. - Kazałem jej odejść, a ona nie posłuchała. Mike, dlaczego mnie nie słuchała?

- Nie wiem – odpowiedział Mike, nadstawiając ucha.

Już wcześniej zastanawiał się, co się stało, że Remus doprowadził się do takiego stanu. Wzmianka o Natalie wszystko wyjaśniała. Mike zastanawiał się, co dziewczyna powiedziała Remusowi.

- Musiałem się jej pozbyć – ciągnął Remus. - No i powiedziałem jej, wiesz? Wszyyyystko jej powiedziałem. Nie była zadowolona. Uderzyła mnie. Dlaczego ściany falują?

- Remus, coś ty jej powiedział? - zapytał Mike, ignorujący ostatnie pytanie kuzyna.

Remus zamrugał szybko, jakby próbował się rozbudzić. Zanim coś powiedział, zdążyli dojść do drzwi pokoju Remusa.

- Powiedziałem jej o moich futerkowym problemie – odparł Remus. - Nie zareagowała dobrze.

- O Merlinie, Remus, co ci odbiło? - jęknął Mike.

Remus mu nie odpowiedział. Skierował się do drzwi… i uderzył czołem w futrynę.

- Kto tu postawił tę ścianę? - zapytał z wyrzutem.

Mike westchnął ciężko i wprowadził Remusa do pokoju.

- Oj, Remus, zdecydowanie nie umiesz pić – westchnął Mike, patrząc, jak Remus zakopuje się w kołdrze i momentalnie usypia.

Zostawił Remusa samego i zszedł na dół, żeby posprzątać po Remusie. Na swoje nieszczęście zastał w salonie Lily.

- Mike, czy tu byli śmierciożercy? - spytała, gdy tylko go zobaczyła.

- Nie – odpowiedział jej. - Remus miał niezobowiązujący flirt z whisky.

- Z whisky? - zdziwiła się. - Co mu się stało?

- Z tego co powiedział, wywnioskowałem, że poinformował Natalie o swojej chorobie, a ona przyłożyła mu i odeszła.

- Biedny Remus – westchnęła Lily. - Musi mu być ciężko.

Mike wzruszył ramionami.

- Czy ja wiem? Wydawał się całkiem zadowolony. Ale grunt, że ta żmija dała mu spokój.

Mina Lily jednoznacznie świadczyła o tym, że dziewczyna nie jest przekonana co do słuszności słów Mike'a, ale nic nie powiedziała. Gdybanie i tak nic nie da. Za to wiedziała doskonale, że Remusowi rano będzie potrzebna pomoc – jeżeli nie będzie chodziło o złamane serce to o bolącą głowę. Lilka nie była pewna, czy Remus da sobie z tym radę.

-----------------

Cytat z tytułu pochodzi z piosenki zespołu Dżem "Whisky".