Rozdział 20 – Pilne wezwanie

 Remus od początku był pewny, że spędzi u rodziców weekend. Bardzo się za nimi stęsknił i nie miał zamiaru zbyt szybko ich opuszczać. Chciał zabrać ze sobą kuzyna, który przecież mieszkał z nimi przez tyle lat, ale Mike stanowczo odmówił. Stwierdził, że ma mnóstwo nauki. Oczywistym było, iż to czcza wymówka, ale Remus nie chciał drążyć tego tematu. Sam doskonale wiedział, że czasami lepiej pozwolić komuś na przemyślenie swoich sekretów. W końcu ile to razy z niego wyciągano tajemnice, które wolał zachować dla siebie? Zawsze bardzo to przeżywał i nie chciał na to samo narażać Mike'a.

Późnym wieczorem Remus siedział z ojcem w salonie przy partii czarodziejskich szachów. Obok nich usadowiła się Evelynne, która co chwila pomagała synowi. Skutkiem tej współpracy były coraz większe kłopoty głowy rodziny.

- Kto by pomyślał, że mój syn będzie chował się za spódnicą matki – powiedział John, gdy Remus (oczywiście przy pomocy rodzicielki) zbił mu ostatniego gońca.

- Kto by pomyślał, że mój mąż nie umie przegrywać – odpowiedziała Evelynne.

Remus stłumił śmiech. Uwielbiał słuchać słownych przepychanek rodziców. Oboje byli bardzo inteligentnymi ludźmi i utarczki rosły u nich do rangi niezwykle pasjonujących pojedynków.

Niestety nadchodzący pojedynek został brutalnie przerwany przez sowę, która zaczęła stukać w okno. Remus poderwał się z fotela i wpuścił ptaka. Ptak podleciał do Johna i upuścił przed nim list. Szybko otworzył kopertę.

- Dumbledore wzywa nas do Kwatery Głównej – poinformował Remusa, przebiegając wzrokiem po literach.

- Ten człowiek jest niesamowity – stwierdziła Evelynne. - On chyba wie wszystko.

- Nie „chyba”, mamo – powiedział Remus. - Musimy iść.

- Tylko wróćcie – poprosiła Evelynne. Podeszła do syna i uściskała go. - Masz wrócić do domu razem z tatą. Czy to jest jasne?

- Oczywiście – potwierdził Remus.

- Ty też masz wrócić – poleciła Evelynne Johnowi.

- Wrócę.

Lynne kiwnęła głową na znak, że przyjęła do wiadomości obietnice męża i syna. Obserwowała ich, gdy zakładali buty i kurtki.

- Nie zasnę, póki nie będziecie bezpieczni do domu – powiedziała.

- Wrócimy najszybciej jak się da – obiecał John. - A tego tu przypilnuję, żeby nie wdawał się w żadne bójki – dodał, kładąc dłoń na ramieniu Remusa.

Dwaj Lupinowie wyszli z domu. Przeszli do pobliskiego lasu i stamtąd teleportowali się w pobliże Kwatery Głównej. Na miejscu wpadli na Fabiana Prevetta.

- Wiesz, co się stało? - zapytał go Remus.

- Właśnie miałem was spytać o to samo – odparł Fabian. - Ale to nie jest normalne, żeby zwoływać zebranie o jedenastej w nocy. Coś musiało się stać.

Niemal biegiem pokonali drogę do Kwatery. Gdy zeszli do piwnicy, połowa miejsc była już zajęta. Remus szybko podszedł do Jamesa i Syriusza. Oni też nie wiedzieli, dlaczego wezwano cały Zakon. W ciągu następnych dziesięciu minut przybyła reszta członków Zakonu. Na samym końcu do piwnicy wszedł Dumbledore. Od razu gestem nakazał obecnym ciszę.

- Moi drodzy, sprawa nie jest prosta – powiedział poważnym głosem. - Godzinę temu aresztowano Edgara Bonesa. Edgar podjął się zadania zdobycia dokumentów, które mogły zniszczyć Zakon Feniksa. Edgar znalazł te dokumenty. Niestety, został nakryty w gabinecie Lucjusza Malfoya. W tej chwili Ernest Rodes, którego doskonale znacie, próbuje wyciągnąć Edgara z opresji.

Remus nie mógł w to uwierzyć. Byłoby łatwiej, gdyby Edgar po prostu zginął w bitwie, albo zaginął. Ale aresztowanie za włamanie do Ministerstwa Magii? Bones był aurorem, coś takiego mogło mu złamać karierę. Jeżeli nie kompletnie ją zniszczyć, o ile, oczywiście, wyjdzie z Azkabanu.

- A co z Dominique i dziećmi? - zapytał Dedalus Diggle.

- Oczywiście zaopiekujemy się nimi – odparł Dumbledore. - Nie wyobrażam sobie, żeby rodzina kogokolwiek z Zakonu została bez opieki w razie jakiegoś wypadku.

- A co z dokumentami? - spytał Fabian.

- Nie znaleziono ich przy Edgarze. W gabinecie Lucjusza Malfoya też ich nie ma. Prawdopodobnie Edgar zdążył je ukryć. Ernest zapyta go o nie, gdy tylko znajdą się bez towarzystwa.

Fabian wydawał się usatysfakcjonowany tą odpowiedzią. Nie było już żadnych pytań, więc Dumbledore wypuścił wszystkich do domów.

Po powrocie do East Clandon Remus szybko przywitał się ze zdenerwowaną matką i uciekł do łazienki. Wyjaśnienie powodu tak nagłego wezwania zostawił ojcu.

Wiadomość o aresztowaniu Edgara wstrząsnęła nim bardziej, niż mógłby się tego spodziewać. W sumie, nawet dobrze go nie znał. Mijali się na zebraniach, nigdy nie zamieniając ze sobą nawet kilku słów, poza grzecznościowym „dzień dobry”. Wiedział o nim niemal równie niewiele: auror, żonaty, miał dwoje dzieci. Ale najstraszniejsze było w tym to, że to mogło przytrafić się naprawdę każdemu: Fabianowi, Jamesowi, jego ojcu… jemu samemu. Remus doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że gdyby to jego aresztowano, zostałby zabity szybciej, niż ktokolwiek, nawet Dumbledore, zdążyłby zareagować.

Po raz pierwszy naszły go wątpliwości co do tego, czy bycie w Zakonie to dobry pomysł. Bał się śmierci, jak każdy, ale śmierć w bitwie, w obronie innych, nie wydawała mu się taka straszna. Ale zostanie zabitym przez komisję? Bał się tego, odkąd dowiedział się, co oznacza bycie wilkołakiem. Świadomość, że za byle przewinienie może stracić życie, była gorsza od comiesięcznych przemian. Jeżeli już miał ginąć, to powinna to być śmierć za ideały, w imię większego dobra, a nie z powodu podpisu jakiegoś komisarza. Był wilkołakiem, ale przecież nadal miał ludzką świadomość, chociaż wielu odmawia mu prawa do tego.