Rozdział 21 – Andrew

 Areszt Ministerstwa Magii nie należał do najprzyjemniejszych miejsc na świecie. Cele, co prawda, były pojedyncze, ale tak ciasne, że nawet nie dało się po nich swobodnie przejść. Na ścianach brakowało okien, nawet zaczarowanych, a cały wystrój pomieszczeń stanowiły twarda leżanka, toaleta w rogu i mała umywalka.

Mimo wszystkich niedogodności Edgar Bones uważał się za szczęściarza. Po tym, jak złapano go w gabinecie Lucjusza Malfoya, mogli zesłać go prosto do Azkabanu. Tylko fakt, że był aurorem, zmusił ich do umieszczenia Edgara w celi w Ministerstwie Magii. Przynajmniej nie musi znosić dementorów. Na razie.

Późnym wieczorem drzwi aresztu otworzyły się i weszło przez nie dwóch strażników. Bez słowa wyprowadzili Edgara z celi. Bones szybko zorientował się, że prowadzą go do pokoju przesłuchań. Liczył, iż wreszcie pozwolą mu spotkać się z adwokatem sam na sam. Do tej pory miał z tym problem.

Pokój przesłuchań był bardzo podobny do cel, tylko, że większy. Na środku stał duży, metalowy stół, przy którym znajdowały się plastikowe, niewygodne krzesła. Jedyną osobą znajdującą się w tym pokoju, był niski, posiwiały mężczyzna. Edgar odetchnął z ulgą, gdy tylko rozpoznał, z kim będzie rozmawiał.

- Siadaj - polecił Ernest Rodes, gdy za Edgarem zamknęły się drzwi. - Mamy mało czasu.

Edgar usiadł na jednym z krzeseł. Ernest zajął miejsce naprzeciwko niego.

- Edgarze, będę robił wszystko, żeby cię z tego wyciągnąć… - zaczął Ernest.

- Odpuść – wtrącił Bones. - Popełniłem błąd i muszę za niego zapłacić. Teraz ważniejsza jest ta kartka.

- W takim razie, gdzie ona jest?

Edgar otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale nagle poczuł jakby sznur owijał mu się wokół gardła, uniemożliwiając wydobycie dźwięku. Jednocześnie w jego głowie pojawiła się pustka. Nic nie pamiętał. Pokręcił przecząco głową. Ernest od razu zrozumiał, o co chodziło jego klientowi.

W trakcie swojej ponad dziesięcioletniej praktyki tylko dwa razy spotkał się z zaklęciem Mittere siletium. Był to niezwykle rzadki czar, powodujący niemożność wymówienia sekretu, który chronił. Nawet użycie Veritaserum nie pokonywało go, bo w razie pytania, delikwent zapominał o wszystkim, co miało związek z tajemnicą. W przypadku Edgara chodziło o tajemniczą kartkę. Jedynym sposobem na odnalezienie jej to wypuszczenie Edgara i pozwolenie zaklęciu na zaprowadzenie go do schowanej przez niego wiadomości. W obecnej sytuacji było to niemożliwe.

- Dominique pytała się o ciebie – powiedział Ernest, zmieniając temat.

Edgar zamknął oczy, przywołując obraz żony. Miała piękne, długie do pasa blond włosy i oczy niebieskie jak ocean. Chociaż urodziła dwójkę dzieci, nadal zachowała szczupłą figurę.

- Czemu nie przyszła? - zapytał Edgar. Zdenerwował się na siebie, bo głos mu drżał.

Ernest kulturalnie nie skomentował tego.

- Chciała, ale jej nie pozwolili. Ed, to nie jest zabawa. Gdy auror włamuje się do gabinetu kogoś takiego jak Lucjusz Malfoy, sprawa nie może być prosta. Prokurator chce zażądać wyroku piętnastu lat. Bez zawiasów i możliwości zwolnienia warunkowego.

Ta wiadomość zmroziła Edgarowi krew w żyłach. Co prawda nie spodziewał się zwolnienia czy wyroku w zawiasach, ale, na Merlina, nie przewidywał piętnastu lat w Azkabanie! Kiedy już wyjdzie, jego syn, Mason, skończy szkołę, a córka, Mary, dorośnie. Nie wspominając o tym, że on sam będzie wrakiem człowieka. Nikt nie przetrwa tylu lat z dementorami, zachowując sprawność umysłową.

- Wyciągnę cię z tego – powiedział stanowczo Ernest. - Choćbym miał zaprzedać duszę diabłu, wyciągnę cię. Skoro nie pamiętasz samego włamania, mogę się powołać na niepoczytalność… albo na Imperiusa.

- Nikt w to nie uwierzy.

- Bzdura – żachnął się Ernest. - Trzy miesiące temu Archie Willis napadł na członków Brygady Uderzeniowej. Pod pływem Imperiusa. I wypuścili go.

- Kto jak kto, ale Malfoy wie, jak wygląda ktoś po Imperiusie – przypomniał Edgar.

Ku jego wielkiemu zdziwieniu, Ernest uśmiechnął się z triumfem.

- Ale to nie on będzie cię sądził – zauważył.

Teraz Edgar też się uśmiechnął. Może jednak uda mu się zobaczyć, jak dorastają jego dzieci.

~ * ~

Grudzień minął szybko, ale niestety nie bezboleśnie]. W połowie miesiąca grupa śmierciożerców dopadła Benia Fenwicka. To, co z niego zostało, oddano rodzinie w trumnie wielkości pudełka od butów. Zakon Feniksa ciężko odczuł śmierć Benia, który był specjalistą od zaklęć zwodzących. Ogólny nastrój poprawił Alastor Moody, który na tydzień przed świętami aresztował Igora Karkarowa, znanego śmierciożercę, który z miejsca został wysłany „na wakacje” na jedną z wysp Morza Północnego.

~ * ~

Gdy tuż po świętach Remus przyszedł do pracy, na dziesiątą, na pierwszą zmianę, ku własnemu zdziwieniu zastał przy barze wysokiego blondyna. Na pierwszy rzut oka miał około dziewiętnastu-dwudziestu lat. Niebieskie oczy rozszerzyły się na widok Lupina.

- Jeszcze… zamknięte – wydukał Remus.

Nie wiedział czemu, ale coś w tym chłopaku go niepokoiło. Nie umiał tylko powiedzieć, co.

- Co? Ach, wiem – odpowiedział chłopak, ignorując zmieszanie Remusa. - Ja tu pracuję… o tutaj mam list.

Sięgnął do kieszeni i wyjął złożony kawałek pergaminu. Podał go Remusowi, który od razu zaczął czytać. W kilku słowach Will wyjaśnił, że Andrew Froment (jak najwyraźniej nazywał się tajemniczy chłopak) dołącza do ich ekipy jako… kelner.

„Roxy będzie zachwycona” pomyślał Remus. On sam był ciekawy, jak będzie pracować się z chłopakiem na stanowisku kelnera.

- No więc? - zapytał Andrew, unosząc brwi.

- To teraz będzie krótki kurs – powiedział Remus, oddając list. - To jest Alex – zaczął, uderzając ręką w bar. - Na szafkach są przyczepiane karteczki, których NIE WOLNO zdejmować. Bo nikt niczego nie znajdzie. Dalej… za tamtą dziurą jest kuchnia, nasz kucharz na zmianie niedługo przyjdzie…

- Na zmianie? - wtrącił Andrew.

- Will ci nie mówił? - zdziwił się Remus. - Pracujemy w stałych ekipach. Nasza liczy cztery osoby: ja stoję za barem, mój kuzyn, Mike, jest kucharzem, Roxy Collins kelnerką no i od teraz ty też. Tak właściwie, to jestem Remus – dodał wyciągając rękę do nowego kolegi.

- Andrew Froment – przedstawił się chłopak, ściskając rękę Remusa.

Dopiero teraz Remus zauważył, że nowy kelner mówi z ledwo słyszalnym akcentem. Jakby… francuskim? Z uwagi, że Remus nigdy nie widział Andrew w Hogwarcie, Froment musiał kończyć zagraniczną szkołę. Nazwisko miał francuskie, więc najpewniej było to Beauxbatons.

- Reszta też przyjdzie? - zapytał Andrew, spoglądając na wiszący nad drzwiami zegar.

- Roxy nie przyjdzie przed jedenastą, a Mike może być lada moment. Chociaż zdarza mu się spóźniać. Od przychodzenia przed czasem jestem ja. Napijesz się czegoś?

- Nie, dzięki. Wolę się rozejrzeć.

- Jasne. Jeżeli się zgubisz, to krzycz.

- A nasz szef… - przerwał, gdy Remus wzruszył ramionami.

- Jeżeli chodzi o Willa, to z nim nigdy nic nie wiadomo. Jest albo go nie ma. Z czasem się przyzwyczaisz. Albo odejdziesz, jak inni.

Zostawił zaskoczonego Andrew na środku sali i poszedł za bar. Wrzucił torbę do odpowiedniej przegródki, wyjmując z niej uprzednio książkę z hiszpańską gramatyką. Nadal miał problem z odmianą niektórych końcówek.

Roxy była zachwycona nowym kolegą, czego nie można było powiedzieć o Mike'u, który od samego początku obdarzał Andrew spojrzeniem, jakby ten był co najmniej Natalie.

- To się źle skończy – powiedział Mike, po dwóch godzinach wspólnej pracy, gdy Remus zajrzał na chwilę do kuchni.

- Tak samo mówiłeś po tym, jak spędziłem noc z Natalie – przypomniał Remus.

- I miałem rację – przypomniał Mike. - Wystawiła cię. Wykorzystała, zgniotła i wyrzuciła. I nie próbuj zaprzeczać!

- Nie mam zamiaru – odparł Remus. - Ale spokojnie. Nie jestem jasnowidzem, ale z tego kolejnego romansu nie będzie.

Mike prychnął i odwrócił się do kuchenki. Ale w duchu musiał przyznać kuzynowi rację. Na romans się nie zanosi. Remus nie był z tych. Mimo to Mike czuł w powietrzu zbliżającą się katastrofę. Nienawidził tego przeczucia, ale nie potrafił się go pozbyć.

Tu nie chodziło tylko o Andrew i Natalie. To zdarzało mu się już wcześniej. Gdy rodzice zaczęli prowadzać go w weekendy do wujka Johna i wychodzić nie wiadomo gdzie, też czuł, że coś jest nie tak. Skończyło się na tym, że jego rodzice zginęli, a on wylądował u wujostwa.

„Cholerne przeczucia” pomyślał. „Nienawidzę mieć racji.”

- Widziałeś dzisiaj Willa? - zapytał nagle Remus.

- To ty przyszedłeś pierwszy – przypomniał Mike.

- Nie. Pierwszy przyszedł Andrew. On też go nie widział.

Mike'a niespecjalnie to zdziwiło. Zdarzało się, że Will nie pojawiał się w pracy nawet przez tydzień. Kiedy indziej praktycznie nie wychodził z baru przez kilka dni. Należało to zaakceptować.

- Masz plany na popołudnie? - zagadnął Mike, zmieniając temat.

- Wrócić do domu, usiąść w fotelu w towarzystwie herbaty i kilku książek i… w zasadzie nie mam innego pomysłu.

Mike zmarszczył brwi, myśląc nad słowami kuzyna. Martwił się życiem towarzyskim Remusa. Sam nie był co prawda szczególnie imprezowym typem, ale, na Merlina, święty też nie był. Zdarzało mu się wychodzić wieczorami do klubów. Remus nigdy z nim nie chadzał. A od romansu z Natalie zamknął się w sobie jeszcze bardziej. Całe szczęście, że miał te swoje spotkania z Huncwotami w niedziele. Ale co innego spotkanie w wąskim gronie przyjaciół, a co innego wyjście do zupełnie obcych osób. Każdy musi się czasem zabawić.

„A może… wciągnąć w to tę Hiszpankę? Może ona będzie miała jakiś pomysł.”