Rozdział 22 – Spisek

 „Frío, frío, mucho frío*” myślała Carmen, wyrzucając ciuchy z szafy. Rozpaczliwie poszukiwała jakichś ciepłych ubrań, ale poza dwoma swetrami nie znalazła niczego.

„A mówili, że Anglia to zimna dziura. Ale, na Hekate**, nikt nie mówił, że będzie AŻ TAK zimno!”

Mimo swoich narzekań, nie żałowała, że przyjechała na Wyspy. Z radością odkrywała sekrety wysp, a także ludzi, z którymi przyszło jej się zetknąć. Na szczęście rodzice stale przysyłali jej pieniądze na utrzymanie, więc nie musiała marnować czasu na pracę. Bardzo im zależało na tym, żeby Carmen odnalazła się w Anglii. Jako jedyna z rodziny wyjechała za granicę na studia, mimo, że nie pochodziła z biednego domu. Po prostu żadnego z jej braci nie ciągnęło poza Hiszpanię. Najstarszy z nich, Horacio, studiował w Madrycie, tam poznał Catalinę, z którą pobrali się na trzecim roku nauki. Obecnie pracował w wielkiej firmie reklamowej, dzieląc swój czas na pracę i wychowanie syna – Javiera. Następny z braci, Gaspar, zamieszkał we wsi pod rodzinnym Algeciras, w majątku swojej żony, Leticii. Zajmowali się uprawą winorośli, ale część posiadłości przeznaczyli na hodowlę abraksanów. Ostatni z trójki braci, Tonio, studiował w Sevilli uzdrowicielstwo, idąc w ślady ojca.

Gorączkowe poszukiwania odpowiedniego stroju na aktualną pogodę (-15 stopni Celsjusza i nieustające opady śniegu) przerwało pukanie.

Carmen zmarszczyła brwi i ciekawością podeszła do drzwi, żeby sprawdzić, kto za nimi stoi. Nie spodziewała się żadnych gości. Tym większe było jej zdziwienie, gdy przez wizjer zobaczyła niemiłego kuzyna Remusa.

- Skąd masz mój adres? - zapytała na wstępie, nie próbując ukryć niechęci.

- Z notesu Remusa – odpowiedział brunet (jakkolwiek było mu na imię). - Mogę wejść? Mam do ciebie sprawę.

Miał miły głos, ale Carmen nie umiała od razu mu zaufać. Dobrze pamiętała jego obcesowość.

- Wiem, że nie zaczęliśmy najlepiej. Nie powinienem był zamykać ci drzwi przed nosem. Ale… spróbuj mnie zrozumieć. Ja tylko chcę go chronić.

- Przede mną? - zdziwiła się Carmen. - Jestem jego przyjaciółką!

- Gdybyś tylko wiedziała – mruknął chłopak, ale po chwili wrócił do poprzedniego tonu. - Nie neguję tego. Ale… są rzeczy, o których nawet przyjaciele nie powinni dowiadywać się w czasie choroby. Jeżeli Remus nie powiedział ci tego wprost, ja nie mogłem… - zawahał się, nie wiedząc, jakiego słowa użyć. Nie spodziewał się tak trudnej rozmowy.

- Rozumiem – powiedziała Carmen, wybawiając niespodziewanego gościa z kłopotu. - Sama z nim porozmawiam. Wejdź.

Cofnęła się do mieszkania, prowadząc za sobą gościa.

- Tak w ogóle… powinienem się najpierw przedstawić. Jestem Mike Croft.

- Carmen Luz Estrella – odpowiedziała dziewczyna. - Ale to pewnie też wiesz.

Nie potrafiła pozbyć się niechęci do swojego gościa. Coś w nim sprawiało, że Carmen nie umiała spojrzeć na niego przychylnym okiem.

- O jaką sprawę chodzi? - spytała, siadając w fotelu. Mike'owi wskazała drugi.

- Chcę wyciągnąć gdzieś Remusa dzisiaj wieczorem. Problem w tym, że on nie ma ochoty na jakiekolwiek wyjście. I tutaj potrzebuję ciebie.

- Chcesz, żebym wyciągnęła go na zabawę?

Nie dziwiła się tym, że Remus wolał siedzieć w domu. Był typem samotnika. W klubach zdecydowanie nie czuł się dobrze. Z kolei Carmen lubiła spędzać wieczory na zabawach.

- Tak. W zasadzie właśnie o to mi chodzi – przyznał Mike. - Tylko nie mów mu, że to mój pomysł.

- Domyśliłam się. Mogę mu zaproponować wyjście, ale nie mogę zagwarantować efektu.

- Wiem – odpowiedział Mike. - Remus nie ma łatwego charakteru.

„Jakbym o tym nie wiedziała” pomyślała Carmen, ale nie powiedziała tego na głos.

- Żeby było jasne, nie robię tego dla ciebie – zaznaczyła Hiszpanka.

- Nawet przez myśl mi nie przeszła taka ewentualność – odparł Mike, wstając z fotela. - Nie będę ci dłużej przeszkadzać.

Carmen odprowadziła go do drzwi. Nie powiedziała ani słowa na pożegnanie. Cały czas zastanawiała się, dlaczego zgodziła się na tę intrygę. Mike'a nawet nie lubiła. Z drugiej strony, tu chodziło przecież o Remusa. Przez trzy miesiące znajomości Carmen zdążyła poznać go wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć o słabościach i preferencjach przyjaciela. Wiedziała o jego niefortunnym romansie z koleżanką z pracy, ale nic nie wiedziała o stanie zdrowia Remusa. Choroba, a i owszem, ale jaka? Do tej pory nie udało jej się tego ustalić.

„Dowiem się tego” obiecała sobie. „Dowiem się, choćby miałaby to być ostatnia rzecz, jaką zrobię życiu.”

~ * ~

Mike szedł ulicą, oczarowany dziewczyną, którą właśnie spotkał. Carmen okazała się nie tylko piękną kobietą, ale także panną z charakterem. Nie spodziewał się, że w tak małym ciele, może kryć się taki ogień uczuć, co potwierdziła ta krótka rozmowa. Zorientował się też, że uczucia Carmen względem Remusa są ciepłe, jeżeli nie powiedzieć – gorące. To mogło zwiastować kolejny romans, ale tym razem nie było obawy, że ewentualny związek skończy się katastrofą. Oczywiście, jeżeli Carmen nie odwróci się na wiadomość o chorobie Remusa. A tego nikt nie mógł zagwarantować.

Mike liczył na to, że Hiszpance jednak uda się przekonać Remusa do wyjścia. On sam próbował już kilkukrotnie, a ten zawsze się czymś wymawiał. Nie mogło się to powtórzyć ponownie.

Droga do domu zajęła mu nieco ponad pół godziny. Zgodnie ze swoimi podejrzeniami, swoich współlokatorów zastał pochylonych nad jakimiś papierami. Początkowe poczucie triumfu szybko zgasło, gdy uświadomił sobie, że na stoliku nie leżą materiały naukowe, ale przegląd sukien ślubnych.

- Remus, nie mówiłeś, że wychodzisz za mąż – powiedział Mike z udawanym zdziwieniem. - Moim zdaniem będzie ci świetnie w sukni numer trzy.

Ledwo uchylił się przed ciosem kuzyna. Parsknął śmiechem, który szybko podchwycili Remus i Lily.

Suknia numer trzy faktycznie była piękna. Dopasowany gorset, który podkreślał biust i talię, rozszerzał się od bioder w długą do ziemi, rozkloszowaną suknię. Ramiona okryto przez delikatną koronką.

- Też się nad nią zastanawiałam – przyznała Lily, gdy już opanowała śmiech.

- A co założy twoja… druhna?

Tym razem Mike nie zdążył się uchylić i już po chwili rozcierał bolące ramię. Od razu z pomocą Remusowi ruszyła Lily.

- Primero, nie druhna, tylko świadek, a segundo, założy garnitur.

- E tam – mruknął Mike, przezornie odchodząc wcześniej na drugą stronę pokoju. - Ilu gości zapraszacie?

Lily wzruszyła ramionami.

- Każde z nas robi osobną listę, a potem spróbujemy to jakoś zgrać. Ale nie planuję jakoś szczególnie wystawnego wesela.

- Tak samo mówiła kuzynka mojego współlokatora z dormitorium. „To będzie skromne wesele” - powiedział naśladując kobiecy głos. - Skromne! Louis mówił, że było prawie trzysta osób.

- Nie chcę przekroczyć setki – uspokoiła go Lily. - Nie wiem, co chce zrobić James. Ale może dość rozważań ślubnych. Jakie mamy plany na obiad?

Mike zerknął w stronę wiszącego na ścianie zegara. W sumie nie było jeszcze zbyt późno na obiad.

- Mogę państwu zaproponować spaghetti bolognese.

- Może być – zgodziła się z Lily.

- Czemu nie - odparł Remus i od razu schylił się, żeby nie oberwać lecącą poduszką.

- Jak jesteś taki mądry, to sam rób obiad.

Mimo swoich groźnie brzmiących słów, Mike poszedł do kuchni, skąd wkrótce dało się słyszeć dźwięki wyciąganych naczyń.

- Chyba też powinnam kiedyś coś ugotować – powiedziała Lily z nutą winy w głosie.

- I odebrać mu całą przyjemność? - zapytał Remus.

- Może masz rację… - westchnęła. - Nie mówiłeś mi, jak było u rodziców na świętach.

Przez dłuższą chwilę Lily nie uzyskała odpowiedzi i już zaczynała podejrzewać, że poruszyła kwestię, o który nie powinna pytać. Wiedziała, że poruszanie pewnych tematów może być ryzykowne – Remus miewał skłonności do wpadania w przygnębienie. Wszyscy jego bliscy znajomi zdawali sobie z tego sprawę.

- Normalnie – powiedział w końcu Remus, wpatrując się w swoje dłonie, zaciśnięte na kolanach. - Co mogę powiedzieć więcej?

- Remus, przecież widzę, że coś się dzieje – zaczęła, ale kuzyn przerwał jej ruchem ręki.

Zrozumiała, że niczego z niego już nie wyciągnie. Przynajmniej w tej chwili. Nie chciała poruszać tego tematu znowu. Wolała poczekać, aż przyjaciel sam powie jej, co się stało, a była pewna, że prędzej czy później tak się stanie. W kłopotach Remus zawsze szukał u niej pomocy.

Zasiadali do obiadu, gdy ciemnobrązowy puszczyk zaczął stukać w okno. Lily poderwała się z krzesła i poszła wpuścić sowę. Od razu tworzyła list i przebiegła szybko wzrokiem po tekście.

- Chyba nici z obiadu – powiedziała po krótkiej chwili.

- Co się stało? - zaniepokoił się Mike.

Lily nie patrzyła na niego. Wbiła spojrzenie zielonych oczu w Remusa, który od razu zrozumiał, co się święci. Nie wiedział tylko, jak wytłumaczyć kuzynowi nagłe wyjście. Zdawał sobie sprawę z tego, że byłoby o wiele łatwiej, gdyby powiedział Mike'owi o Zakonie Feniksa, ale nie potrafił się jeszcze na to zdobyć. Nie chciał też dodawać kuzynowi zmartwień. W końcu jego rodzice zginęli w służbie Zakonu, więc mógłby zbyt mocno się przejąć.

- James znowu ma problemy z organizacją wesela? - zapytał Remus. Była to jedyna wymówka, jaka przyszła mu do głowy.

Widział, że Lily odetchnęła z ulgą. Ona nie wpadła na żaden pomysł.

- Ale chyba zjecie przed wyjściem?

- Mike, później – powiedział Remus. - I ja posprzątam w kuchni.

W ciągu kilku minut Remus i Lily założyli kurtki i wyszli z domu. Szybko teleportowali się na drogę przed Kwaterą Główną, gdzie czekało już kilkunastu członków Zakonu. Od razu podeszli do nich James, Syriusz i Peter. Remus widział też Gideona Prevetta i Dorcas Meadowes. Reszty osób nie znał tak dobrze.

- Co się dzieje? - spytała Lily, zwracając się do narzeczonego.

- Mamy dołączyć do jakiejś bitwy.

Evans momentalnie zbladła. Remus też nie czuł się najlepiej. Brał już udział w potyczkach, ale nigdy w wielkiej bitwie.

- Uwaga! - krzyknął Gideon, zwracając na siebie uwagę wszystkich obecnych. - W Thurso, to jest na północy Szkocji, znaleźliśmy kryjówkę śmierciożerców. Wysłany tam oddział napotkał na opór. Mamy im pomóc. Czy wszystko jest jasne?

Rozległy się potakujące pomruki.

- To widzimy się w Thurso – powiedział Gideon, wyciągają różdżkę.

Szesnaście osób wyciągnęło różdżki. Po chwili rozległy się ciche trzaski i wszyscy zniknęli.

- - - - - - -

*Frío, frío, mucho frío – zimno, zimno, bardzo zimno.

**Hekate – grecka bogini czarów, magii, rozdroży, widm i ciemności