Rozdział 29 – Kryzysy i kłótnie

 - Jest… - zaczął ostrożnie Syriusz Black. Zawiesił głos niepewny, co ma powiedzieć.

Czterech Huncwotów stało przed nowym domem jednego z nich, Jamesa Pottera. Syriusz, Remus i Peter z nieukrywanym zdziwieniem i po trochu z przerażeniem patrzyli się na budynek.

- Wyjątkowy – dokończył Remus.

- To chyba odpowiednie słowo – dodał Peter.

James pokręcił głową z dobrotliwym uśmiechem. Starał się nie pokazać, jak bardzo rozbawiła go reakcja przyjaciół.

- Nie kręćcie – poradził im. - Wiem, że to rudera. Ale wyremontuję dom i wszystko będzie w porządku.

- Dasz sobie radę sam? - zapytał z powątpiewaniem Peter.

- Nie będzie musiał – odpowiedział za Jamesa Syriusz. - Przecież mu pomożemy. Bez obaw, Rogacz, nie damy ci zaharować się w tej chałupie. Zrobimy taki dom, że Ruda będzie zbierać szczękę z podłogi.

- Dziękuję – powiedział James. - Wiedziałem, że mogę na was liczyć. Ale… może wejdziemy do środka. Tam jest jeszcze gorzej.

Weszli do środka, obeszli dom i zatrzymali się w kuchni.

- To zajmie kilka tygodni – stwierdził Syriusz. - Albo i miesięcy. Ale nie martw się, Rogacz. Poradzimy sobie.

Remus rozejrzał się po kuchni, oceniając, co musieli zrobić. Poza pomalowaniem ścian trzeba było też położyć nowe kafelki i wstawić nowe meble. A to tylko w kuchni. Tego samego wymagały obie łazienki, a także pomalować pokoje, zrobić nowe podłogi, poprawić dach, wyplenić grzyb… Zapowiadało się mnóstwo pracy. Nie uchylał się od pomocy przyjacielowi, ale już zastanawiał się, jak ta renowacja przeorganizuje mu życie. Studia, praca, remont… to było dla niego zbyt dużo, a ponadto, nadal odczuwał skutki bitwy pod Thurso.

- Remus, w porządku? - spytał Peter.

Syriusz i James przerwali rozmowę i spojrzeli z niepokojem na przyjaciela. Lunatyk opierał się o parapet, wyraźnie miał trudności z utrzymaniem równowagi. Był tak blady, że niemal zlewał się ze ścianą.

- Nic mi nie jest – wymamrotał.

Opierając się o ścianę, usiadł na brudnej podłodze. Było mu słabo.

- Głowa? - dopytał się James.

- Nie. Przecież jutro pełnia – przypomniał Remus.

Już zdążył się zorientować, że po urazie głowy pełnia wcale nie jest łatwiejsza. Ostatnia, na przełomie roku, była dla niego wyjątkowo trudna. Nie ze względu na przemianę, ale przez to, że miał o wiele większe dolegliwości przed przeobrażeniem. Czuł się słabiej niż zazwyczaj.

James spojrzał za okno, gdzie na wieczornym niebie pojawiła się niemal pełna tarcza księżyca. Zaklął w duchu. Zupełnie zapomniał o pełni. Przecież nie wyciągnąłby Remusa na dzień przed przemianą.

- Trzeba było powiedzieć – stwierdził James. - Ja naprawdę…

- Daj spokój – prychnął Lunatyk. - Nie możesz zmieniać swoich planów ze względu na mnie. Żaden z was nie może.

- Znowu zaczynasz? - zapytał z rezygnacją Syriusz. - Ile razy mamy ci powtarzać, że JESTEŚMY PRZYJACIÓŁMI i nie możemy olewać twojego zdrowia. Stary, masz przechlapane, odkąd umieścili cię z nami w dormitorium. Jeszcze tego nie zauważyłeś?

Remus uśmiechnął się i ostrożnie wstał z podłogi. Peter pomógł mu złapać równowagę.

- Dziękuję.

- Nie ma sprawy – odpowiedział Glizdogon.

- James, przepraszam cię, ale chyba wrócę do domu.

- Za co przepraszasz? - oburzył się James. - Sam chciałem cię wyekspediować do domu. Wyglądasz jak cień samego siebie.

- Czyli niewiele gorzej niż zazwyczaj – odparł Remus, lekko się uśmiechając.

James mimowolnie się roześmiał.

- Odprowadzę cię – zaofiarował się Syriusz.

- Nie trzeba – zapewnił go Lunatyk, ale Łapa zbył go machnięciem ręki.

- No coś ty? Jeszcze nam się tu rozszczepisz.

Remus musiał przyznać mu rację. Odkąd nauczył się teleportacji unikał tego w okolicach pełni. Raz próbował i skończyło się tym, że prawie stracił rękę. Z drugiej strony nie miał też ochoty na powrót do domu Błędnym Rycerzem – autobusem dla czarodziejów. Jazda nim była co najmniej niebezpieczna. Szczególnie w sytuacji, gdy tak źle się czuł.

- Niech ci będzie – zgodził się w końcu Remus.

Mina Syriusza świadczyła o tym, że nie spodziewał się innej odpowiedzi.

~ * ~

Mike Croft złapał równowagę po teleportacji i rozejrzał się po ulicy, na której się znajdował. Nie zobaczył żadnego mugola. Odetchnął z ulgą i wszedł do pobliskiej kamienicy. Szybko znalazł mieszkanie numer 14 i zapukał do drzwi.

- Znowu ty? - jęknęła dziewczyna, która mu otworzyła.

- Chyba mamy sobie coś do wyjaśnienia – powiedział Mike, wchodząc do małego mieszkania.

- Co ty nie powiesz? - prychnęła.

Usiadł w fotelu.

- To miało być niegroźne wyjście do klubu – syknęła przez zęby. - A trafiłam w środek bitwy z Mortifagos*!

- Myślisz, że to planowałem? - spytał Mike. - Zresztą, z tego co wiem, to Remus i Syriusz świetnie dali sobie z nimi radę.

- Czego was uczą w tym Hogwarcie?! Ja nie jestem gotowa na wojnę. Zresztą… Remus lepiej bawił się z tą Amerykanką – dodała.

Oczy Mike'a rozszerzyły się w zdziwieniu.

- Jaką Amerykanką?

- Tą, z którą poznał go Syriusz. Zresztą, walczyła razem z nimi. Myślałam, że oczy mu za nią wylezą. Chyba teraz z nią powinieneś się układać!

Opadła na kanapę i, ku wielkiemu zdziwieniu Mike'a, zaczęła pociągać nosem.

- Carmen, co z tobą? - zapytał.

Podszedł do sofy i usiadł obok Hiszpanki, która na dobre się rozpłakała. Zakrywał twarzy kurtyną ciemnobrązowych włosów. Ramiona jej drżały, a po policzkach płynęły strumienie łez.

- Nie wiem, co się ze mną dzieje – wychlipała. - Nie wiem, co czuję! Traktowałam Remusa jak przyjaciela, ale… zabolało mnie, gdy bawił się z tą Grace. Potem ten jego przyjaciel zaczął mnie całować i… no zaprosiłam go do siebie… tylko ci śmierciożercy… Co ja mam ze sobą zrobić?

- Daj spokój, Carmen. Jesteś piękną kobietą, nie musisz się przejmować zdaniem innych. Jestem pewny, że dasz sobie radę sama.

Carmen pokręciła przecząco głową.

- Nie umiem. Zawsze wokół mnie byli chłopcy. Odkąd pamiętam zawsze stał obok mnie jakiś facet i wspierał mnie, gdy tego potrzebowałam. Jestem najmłodsza z rodzeństwa, mam trzech starszych braci. Nigdy nie zostawiali mnie samej. Mój pierwszy chłopak uciekł po tym, jak porozmawiał z nim mój najstarszy brat! A odkąd jestem w Anglii, jestem sama. Nie wiesz, jak to jest!

Mimowolnie Mike poczuł przypływ gniewu na Hiszpankę. Nic o nim nie wiedziała i nie miała prawa go oceniać.

- Nie wiem?! - spytał napiętym jak struna głosem. - Miałem czternaście lat, gdy moi rodzice zostali zamordowani przez śmierciożerców! Mówisz, że nigdy nie byłaś sama, a ja zostałem sam zbyt wcześnie! Gdyby wujek nie zgodził się przyjąć mnie pod swój dach, wylądowałbym w domu dziecka! Nadal uważasz, że nie wiem, co to jest samotność?!

Rozszerzone ze strachu oczy Carmen powiedziały mu, że za bardzo podniósł głos. Nie chciał dać się ponieść emocjom, ale nie umiał ze spokojem mówić o rodzicach. Już nie.

- P-przepraszam – wydukała Hiszpanka, odsuwając się od Mike'a.

Chciał powiedzieć dziewczynie, że to nie jej wina. Naprawdę chciał. Tyle, że nie potrafił. Słowa Carmen, chociaż niezamierzenie, bardzo go zraniły. Bardziej, niż się tego spodziewał. Wstał z kanapy i przeszedł na drugą stronę niewielkiego pokoju.

- Ja… Chyba nie mam tu już nic do zrobienia – powiedział. - Do zobaczenia.

Wyszedł z mieszkania, zanim Carmen zdążyła zareagować na jego słowa.

Na zewnątrz teleportował się w pobliże cmentarza dla czarodziejów w Canterbury. Tak dobrze znał drogę od bramy do grobu, że szedł niemal z zamkniętymi oczami.

Mogiła była nieduża, nie rzucała się w oczy, szczególnie w towarzystwie innych grobowców. Nagrobek został zrobiony z czarnego marmuru, zdobiły go niewielkie kolumienki, na których stały wazony z kwiatami. Nawet w nocnych ciemnościach lśniły wygrawerowane złote litery,:

Simon Conrad Croft

zm. 15 listopada 1974

Abigail Berenice Croft zd. Lupin

zm. 15 listopada 1974

Wojnę wygrywają dowódcy, przegrywają rodziny**.

Mike wpatrywał się w grób rodziców pustym wzrokiem. Przychodził na cmentarz, gdy miał jakiś problem. Nie rozumiał, dlaczego tak się dzieje. Nie był wierzący, nie twierdził, że rodzice mogli go w jakiś cudowny sposób usłyszeć. Odeszli. Zostali zamordowani przez śmierciożerców. Zostawili go, gdy ich potrzebował. Woleli iść na wojnę, niż zająć się synem. Nie miał im tego za złe. Przecież walczyli też dla niego. Żeby miał szansę na życie bez zagrożenia ze strony śmierciożerców. Mimo to po prostu chciał, żeby byli teraz przy nim. Potrzebował ich.

Biała chusteczka pojawiła się w zasięgu jego wzroku, niespodziewanie wyrywając go z ponurego zamyślenia. Dopiero wtedy zorientował się, że po policzkach płyną mu łzy. Odwrócił się.

- Will, to ty? - zapytał głupio Mike, widząc przed sobą szefa.

Nie spodziewał się spotkać na cmentarzu w Canterbury Danielsa. Powinien być w Oxfordzie… albo gdziekolwiek indziej.

- Tak jakby – zgodził się Will. - Nie tylko ty masz tutaj rodzinę.

Mike przyjął chusteczkę i otarł łzy. Był lekko skrępowany tym, że szef widzi go w takim stanie. Nie chciał okazywać słabości.

~ * ~

Will zganił się w duchu za własne słowa. Nie powinien zdradzać Mike'owi tego, że na cmentarzu leży też jego rodzina. Gdyby chłopak zaczął przeszukiwać cmentarz, chociaż wampir go o to nie podejrzewał, mógłby napytać im obu kłopotów.

Znał przeszłość Mike'a. Dzięki kontaktom w Ministerstwie Magii miał możliwość dokładnego sprawdzenia wszystkich swoich pracowników. Nie dlatego, że o coś ich podejrzewał, ale nie chciał przez przypadek poruszyć w rozmowie niezręcznego tematu. Mało kto go rozumiał, ale też mało kto przeżył tyle co on...

---------------------

*Mortifagos – hiszp. śmierciożercy

**Kamila Kampa

Witam Was. Po pierwsze - chciałabym Wam życzyć wesołych świąt i mokrego dyngusa.
Po drugie - bardzo Wam dziękuję. Tydzień temu, po opublikowaniu rozdziału 28 liczba odsłon przekroczyła dziesięć tysięcy. To Wasza zasługa. Dziękuję, że wchodzicie tutaj, czytacie i komentujecie. To dodaje mi chęci do pisania. 
Pozdrawiam