Rozdział 42 – Poszukiwania

 Wiszący na ścianie zegar wskazywał godzinę dziesiątą, gdy siedzący w salonie domu przy Sunny Street 15 w Oxfordzie Syriusz Black i Mike Croft usłyszeli gorączkowe stukanie do drzwi. Spojrzeli po sobie ze zdziwieniem. Żaden z nich nie spodziewał się powrotu Remusa tak szybko. Poza tym jego kuzyn miał swoje klucze i na pewno by nie pukał.

Zaintrygowany Mike odłożył książkę na stół i poszedł otworzyć drzwi. Wyjrzał przez wizjer i kompletnie zgłupiał. Po drugiej stronie stała Grace, ale była sama. I była bardzo zdenerwowana. Mike szybko wpuścił ją do środka.

– Jest Remus? – spytała, wpadając do domu.

– Przecież miał być z tobą – zauważył Syriusz, wchodząc do przedpokoju.

– Myślisz, że o tym nie wiem?! – krzyknęła z rozpaczą Grace. – Dwie godziny temu mieliśmy spotkać się w Magnolii. Nie przyszedł. Myślałam, że musiał zostać w dłużej w pracy, więc poszłam do Wejścia Smoka, ale tam mi powiedzieli, że wyszedł pół godziny po zakończeniu zamiany. Myślałam też, że dostał znowu jakieś nagłe wezwanie z Zakonu, ale przysłałby mi wiadomość, no i Syriusz tu jest. Już nie wiem, co mogło się stać.

Mike i Syriusz wymienili przerażone spojrzenia. Obaj wiedzieli, że coś było nie tak. Bardzo nie tak.

– Skontaktuję się z Moodym – rzucił Black, od razu przechodząc do działania.

– Poczekaj – zahamował go Mike. – Bez pochopnych decyzji. Może to nic poważnego – dodał, chociaż sam nie wierzył w to, co mówił.

Po prostu nie chciał siać paniki. Może Remus wpadł gdzieś na Andrew i znowu się pokłócili. Po wszelkich awanturach Lunatyk zazwyczaj szukał samotności, a w emocjach łatwo mógł zapomnieć o randce. Taa… Nawet największy naiwniak nie uwierzyłby w coś takiego.

– Może być u rodziców – przypomniał sobie Mike. – Czasami odwiedza ich bez informowana o tym kogokolwiek. Szczególnie wtedy, gdy ma jakiś problem, a dzisiaj mało nie pobił się z kolegą z pracy.

– Tym całym Andrew? – zainteresowała się Grace.

– Ta. Od miesięcy się spierają. Może któryś nie wytrzymał. Z drugiej strony, Andrew wyszedł z Wejścia Smoka razem ze mną.

– Dobra, będzie tego zastanawiania się! – zadecydował Syriusz. – Mike, lecisz do East Clandon i sprawdzasz, czy nie odwiedził rodziców. Ja lecę do Doliny Godryka i sprawdzę Jamesa. W razie czego wyślę Rogatego do Glizdogona, a sam przejdę się od Wejścia Smoka tutaj. Może zabłądził gdzieś po drodze.

„Albo ktoś go napadł i leży nieprzytomny w jakimś zaułku”, dodał w myślach. Nie odważył się jednak powiedzieć tego na głos. Za bardzo się bał, że wypowiedzenie tych słów może spowodować, że staną się prawdą.

– A co ja mam robić? – zapytała Grace.

Syriusz i Mike spojrzeli na dziewczynę, jakby dopiero co sobie o niej przypomnieli.

– Wracaj do domu – polecił Black. – Albo kręć się w okolicy, gdzie mieliście się spotkać. Może przyjdzie. Albo się odezwie. Może naprawdę coś go zatrzymało.

– Sam w to nie wierzysz – zauważyła Grace, ale nie sprzeciwiła się, chociaż było widać, że aż paliła się do akcji. – Mogę tu zostać? Jeżeli już gdzieś przyjdzie, to do domu.

– Dobra – zgodził się Mike. – Tylko jakby co, to natychmiast się z nami kontaktuj. My zrobimy tak samo. Jak ktoś się czegoś dowie, od razu sygnał do reszty.

Mike i Syriusz wyszli z domu, a Grace zamknęła za nimi drzwi. Obserwowała, jak się teleportują i weszła do salonu. Była w tym domu już tak wiele razy, że czuła się w miarę swobodnie. Chciała usiąść i poczekać (cokolwiek miałoby nastąpić), ale nie umiała usiedzieć na miejscu. Po obejściu salonu wbiegła na piętro i weszła do pokoju Remusa. Owionął ją jego zapach. Zalały ją wszystkie wątpliwości: czy jej ukochany wróci? Co się z nim dzieje? Usiadła na łóżku. Gdyby nie to, że Remus zniknął, byliby tu teraz oboje, całowaliby się… może nawet coś więcej. Planowali przeniesienie swojego związku na kolejny etap, a Grace nie mogła się tego doczekać, odkąd zaczęli się ze sobą spotykać. Każdy dotyk Remusa sprawiał, że przyspieszało jej serce, każde spojrzenie rozpalało ogień w żyłach, każdy pocałunek przenosił do nieba. Jeszcze nigdy nie była tak zakochana. Może dlatego, że nie przydarzyła się okazja – w końcu uczennice Instytutu w Salem miały sposobność spotykania się z chłopcami dwa razy do roku, no i w wakacje. Nie było czasu na romanse. Zresztą, amerykańscy chłopcy jej nie interesowali. Co by nie powiedzieć o Anglikach, mieli klasę. Ale przecież Grace nie poleciała na pierwszego lepszego Five-o'clocka. Remus był wyjątkowy, czarujący w swojej nieśmiałości i skromności, i czuły. Grace oddałaby wszystko, absolutnie wszystko, żeby był teraz przy niej.

Wtuliła twarz w poduszkę, chcąc mieć chociaż namiastkę bliskości swojego chłopaka. Kilka chwil później rozpłakała się po raz pierwszy od bardzo dawna.

~ * ~

Mike aportował się przed dom wuja, łamiąc sobie głowę, co powiedzieć rodzicom kuzyna. Serce mu się krajało na myśl o tym, że miał ich poinformować o zniknięciu Remusa. Przecież ciotka załamie się, kiedy się dowie. I bał się reakcji wuja.

Pełen obaw podszedł do drzwi i mocno zapukał.

– Kto tam? – spytał przez drzwi wuj John.

– Mike Croft. Nie musisz mnie wpuszczać, tylko powiedz, czy jest u was Remus. To bardzo ważne. Jeżeli potrzebujesz dowodu, że to naprawdę ja, to powiem ci, że gdy miałem pięć lat i przyjechałem tu z rodzicami, to namalowałem w twojej i cioci sypialni takie duże serce.

– Przez miesiąc nie mogliśmy tego domyć – przypomniał wuj John, otwierając drzwi. – Wchodź.

– Nie trzeba – odparł Mike, ale wszedł do domu. Stanie na zewnątrz było zbyt niebezpieczne. – Tylko powiedz, czy jest tu Remus?

– Nie było go tu od tygodnia – powiedziała ciocia Evelynne. – Czy coś się stało?

Tego pytania Mike bał się najbardziej, ale miał już gotową wymówkę. Miał tylko nadzieję, że wujostwo mu uwierzy.

– Nie. Mieliśmy dzisiaj małe spięcie w pracy, a właściwie Remus miał spięcie z kolegą z pracy. A wiesz, ciociu, jaki on jest – jak się z kimś pokłóci, to musi odsapnąć w samotności. Po prostu myślałem, że wpadł do was. Przepraszam za kłopot.

Pocałował ciotkę w policzek na pożegnanie i uścisnął rękę wuja. Wyszedł z domu, starając ukryć coraz większe zaniepokojenie. Mógł liczyć tylko na to, że Syriusz coś wymyśli.

– Mike, poczekaj! – wołanie wuja Johna zatrzymało Mike'a tuż przed furtką. – Co się naprawdę stało? I nie gadaj głupot o kłótniach w pracy.

– Nie wiem – odparł Mike. – Nie wiem, co się stało. Był umówiony z Grace i nie przyszedł. Do domu też nie wrócił. To nie musi być nic złego – dodał szybko, widząc, jak wuj blednie. – Mógł iść na długi spacer. W każdym razie, szukamy go. Syriusz poleciał do Potterów, może tam się czegoś dowie. A jeżeli nie… Dowiecie się pierwsi, daję słowo. Mógłbyś na razie nie mówić cioci? Nie chcę jej niepotrzebnie denerwować.

Wuj pokiwał sztywno głową, nadal blady na twarzy.

– Może wam pomogę? – zaproponował.

W pierwszej chwili Mike chciał odmówić, ale jedno spojrzenie na wuja sprawiło, że zwątpił. W ciemnobrązowych oczach wujka Johna widać było strach, jakiego Mike jeszcze nigdy nie widział.

– A ciocia? – spytał Croft.

– To już moja sprawa.

– W takim razie sprawdź Hogsmeade. Ja polecę do Londynu, do Dziurawego Kotła i przejdę się Pokątną.

Wuj kiwnął głową na zgodę. Wszedł do domu, żeby rozmówić się z żoną.

Mike nie czekał na niego. Wyciągnął różdżkę i teleportował się na Pokątną.

~ * ~

Głośne pukanie wyrwało Jamesa i Lily Potterów z coraz gorętszego pocałunku. Rogacz zaklął pod nosem i zwlekł się z łóżka. Zapiął pasek od spodni, który żona wcześniej rozpięła.

– Mam nadzieję, że to coś ważnego – mruknął do żony.

– Przecież inaczej by nie przychodzili – zauważyła Lily, zakładając szlafrok.

Oboje zeszli na parter i z wyjętymi różdżkami podeszli do drzwi.

– Kto tam? – zawołał James.

– Syriusz. Mapa Huncwotów – padło hasło. – James, wpuść mnie! To ważne!

James otworzył drzwi. Stojący za nimi Black wpadł do domu jak huragan.

– Proszę, powiedzcie, że jest u was Remus – powiedział, wpatrując się w gospodarzy.

– Nie – odpowiedziała Lily. – A co się stało?

– Szlag by to – mruknął Syriusz. – Od kilku godzin nikt go nie widział, nie miał żadnego kontaktu… Po prostu jedno wielkie NIC!

Lily i James wymienili przerażone spojrzenia.

– Gdzie szukaliście? – zapytał Rogacz.

– Mike jest u jego rodziców, Grace siedzi w Oxfordzie, a ja jestem tutaj. Potem chcę się jeszcze przejść po ulicach Oxfordu. Może to tylko kwestia mugolskich rabusiów.

– Remus nie wygląda na takiego, którego warto obrabować – zauważyła Lily.

– Lepsi oni niż śmierciożercy – dodał ponuro James. – A przecież zależy im na nim.

Huncwoci wiedzieli, że Remus już dwukrotnie miał propozycje wstąpienia w szeregi sług Voldemorta. Za każdym razem odmówił.

– Remus nie dałby się złapać – powiedziała Lily.

Niedopowiedziane „żywym” zawisło między nimi.

James przywołał jakąś bluzkę, którą zaraz na siebie wciągnął.

– Gdzie mam lecieć? – zapytał.

– Do Glizdogona – polecił Syriusz. – A ty, Lily, zostań tutaj. Może jeszcze przyjdzie.

– Jasne – zgodziła się. – W razie czego, będę was informować.

James i Syriusz pożegnali się z nią i wyszli z domu.

– Przyleć potem do Oxfordu. Choćby nie wiem, co się stało – nakazał Syriusz Jamesowi.

Po tych słowach obaj się deportowali.

~ * ~

Dochodziła druga, gdy w domu Mike'a w Oxfordzie zjawili się wszyscy poszukujący. John Lupin, Syriusz Black, James Potter, Mike Croft i Grace Cabot siedzieli w salonie, zastanawiając się, co dalej.

– Coś musieliście przeoczyć – powiedziała Amerykanka.

– Nie – odpowiedział Syriusz. – Sprawdziliśmy absolutnie wszystko: Hogsmeade, Oxford, Londyn, East Clandon i Dolinę Godryka. Nigdzie nawet śladu.

– Trzeba to zgłosić Moody'emu – zdecydował John Lupin. – Rozumiem, czemu czekaliście wcześniej, ale teraz nie mamy wyboru.

Reszta obecnych zgodziła się z nim. James wstał z kanapy.

– Powiem Dumbledore'owi. I tak mieszka niedaleko nas.

– Odprowadzić cię? – spytał Syriusz.

– Poradzę sobie. Cześć… Gdybyście czegoś się dowiedzieli, dajcie znać – poprosił na odchodne.

Po wyjściu Pottera w salonie zapadła krępująca cisza.

– Ja też już pójdę – odezwał się głucho ojciec Remusa. – Muszę powiedzieć wszystkim Evelynne.

„Ciocia się załamie”, pomyślał Mike. Nie zatrzymał wujka tylko dlatego, że wiedział, iż matka powinna wiedzieć, co się dzieje z jej dzieckiem. W imię jej dobra, nie można było przed nią ukryć zaginięcia Remusa.

Moi drodzy, życzę Wam udanych, pełnych przygód wakacji. Odpocznijcie, opalcie się i róbcie to, co tylko dusza zapragnie. Tylko wśród tego wszystkiego nie zapomnijcie o moim opowiadaniu. Rozdziały będą się pojawiać co dwa tygodnie. Dokładnie wszytko wyjaśniłam w środę na blogowym Facebooku.Pozdrawiam