Rozdział 77 – Ciężar na barkach

Grace ze znużeniem siedziała obok narzeczonego. Dużo czasu minęło, zanim udało jej się nakłonić Remusa do zaśnięcia. Był bardzo roztrzęsiony i z trudem był w stanie wytłumaczyć ukochanej, co stało się po zakończeniu zmiany. A i to pobieżnie.

Dziewczyna wiedziała, jak dużym oparciem dla Remusa jest Mike. Kuzyni byli sobie bliżsi niż rodzeni bracia. Ona sama dawniej była bardzo blisko ze swoim rodzeństwem i tylko mogła sobie wyobrażać, jak sama przeżywałaby coś podobnego. Nikomu tego nie życzyła, a w szczególności swojemu ukochanemu.

Najbardziej bolało ją to, że nie mogłaby mu pomóc, nawet gdyby dokładnie wiedziała o tym, co wydarzyło się w nocy. A wydarzyło się wiele – była tego pewna.

~ * ~

dziesięć godzin wcześniej

Gdy tylko oznajmił Willowi swoją decyzję, wampir podniósł umierającego Mike'a i zaniósł go do swojego samochodu. Remus podążył za nim, nie chcąc zostawiać kuzyna.

Po wejściu do pojazdu Daniels od razu odpalił silnik i pojechał w stronę swojego domu. Jechał znacznie szybciej, niż zezwalały mu na to przepisy, ale nie zwracał na to uwagi. Poza patrzeniem na drogę, cały czas monitorował puls leżącego na tylnym siedzeniu chłopaka.

– Nie lepiej byłoby… – zaczął nieśmiało Remus, niepewny tego, co właściwie chce powiedzieć.

– Nie. Muszę to zrobić w domu – rzucił wampir. – Pisklęta są wyjątkowo wrażliwe.

– Pisklęta?

– Świeżo przemienione wampiry – odparł niecierpliwie Will.

Ku zdumieniu Lupina wyjął zza paska różdżkę. Zrobił nią kółko i schował z powrotem.

– Jestem samoukiem – poinformował młodego wilkołaka. – To jedno z przydatnych zaklęć. Wysyła wiadomość do danej osoby i jest o wiele bardziej dyskretne niż Patronus. Kiedyś cię go nauczę.

– Nie wiedziałem, że jesteś czarodziejem.

– Nie wiesz o mnie wielu rzeczy. Jak powiedziałem – czarodziej-samouk. Resztę opowiem ci kiedy indziej.

Docisnął pedał gazu, a samochód przyspieszył.

Gdy zaparkował pod dużym domem, właściwie rezydencją, pod drzwiami stał młody chłopak. Dopiero gdy podjechali bliżej, Remus go poznał – to był Henry FitzRoy, wampir i przyjaciel Willa.

– Zabierz go do domu – nakazał świeżo przybyłemu Daniels.

Remus myślał, że chodziło mu o Mike'a, ale wtedy młodszy wampir złapał go za ramię i pociągnął w stronę stronę sportowego samochodu,.

– Poczekaj! – krzyknął Lupin, próbując się wyszarpać. Uścisk wampira był jednak zbyt silny.

– Nie – przerwał mu Will. – Potrzebuję absolutnej ciszy. Henry, zabierz go stąd.

Tym razem wampir nie dał Remusowi nawet szans na jakiekolwiek protesty. Szarpnął nim tak mocno, że o mały włos nie wyrwał mu ręki z barku i bezceremonialnie wrzucił do samochodu. Zamknął drzwiczki na klucz. W mgnieniu oka znalazł się na siedzeniu kierowcy i odpalił silnik.

– Twój kuzyn jest w dobrych rękach – zapewnił Remusa Henry. – Oddałbym w jego ręce własną przemianę. Gdyby nie to, że jestem od niego starszy.

– Jeżeli chcesz mnie uspokoić, powiedz mi, jak to wygląda.

– Nie mogę. Wybacz, ale to sprawa wampirów. Zresztą nie jesteś pod moją opieką. Tylko Will może odpowiedzieć na twoje pytania.

„Opieką?”, pomyślał Remus, ale nic nie powiedział. Słowa Henry'ego nie miały dla niego żadnego znaczenia. Nic go nie miało poza tym, co działo się z Mikiem.

Czuł się paskudnie. Przecież wiedział, jak obostrzenia nakłada Ministerstwo Magii. W Czerwonej Karcie znalażł się też rozdział o wampirach. Ostatnio Remus z ciekawości rzucił na niego okiem – żeby sprawdzić, jak przycisnęli Willa. Jak się okazało, zakazów nie było tak dużo. Ministerstwo od dawna uważało wampiry za mniej niebezpieczne od wilkołaków – chociaż, jak podejrzewał Remus, większy wpływ na to miała pozycja takich, jak Daniels. A teraz jedną decyzją skazał na to własnego kuzyna. Kto jak kto, ale Remus doskonale wiedział, jak ludzie traktuję inne stworzenia. Ale uznał to za coś lepszego od śmieci…

„Stul dziób, kretynie!”, zbeształ się w myślach. „Nie wolno ci markować swojego egoizmu wyższymi ideami. Ja… Czemu… Tu nie chodzi o Mike'a, życie, śmierć… Nie mogę stracić ostatniego krewnego. Mam tylko jego. Nie mogę… Nie mo… Nie...”

– Ej, młody, w porządku? – spytał Henry, szturchając go. – Zbladłeś.

– Mój kuzyn niemal zginął na moich oczach, a ja musiałem wybrać, czy ma żyć, czy nie! Jak może być w porządku?!

Wampir przez dłuższą chwilę milczał, wpatrując się w drogę. Zachowywał się, jakby nie był pewny, ile może powiedzieć swojemu pasażerowi.

– Kiedy miałem siedemnaście lat zachorowałem na gruźlicę. W tamtych czasach nie mogłem tego przeżyć. Gdy znalazłem się na granicy śmierci, przyszedł do mnie wampir. Bez słowa wyniósł mnie z zamku i zabrał do lasu. Tam uczynił mnie wampirem. Nie mogłem wrócić do dawnego życia. Z boku obserwowałem, jak mój ojciec rozpacza po mojej śmierci, a później raduje się narodzinami kolejnego syna. Wiesz… Mam z Willem coś wspólnego – obaj mieliśmy oko na nasze rodziny. Moja od dawna jest martwa.

– Kim jesteś? – spytał mimowolnie Remus.

Wampir uśmiechnął się. Właśnie o to mu chodziło – chciał odciągnąć myśli młodego wilkołaka od wypadku. Will nigdy by mu nie darował, gdyby chłopak coś sobie zrobił pod wpływem nerwów. Pod tym względem zrobił się ostatnimi czasy bardzo opiekuńczy w stosunku do swoich pracowników. Przynajmniej części z nich.

– Jestem Henry FitzRoy. Przecież ci mówiłem. Podejrzewam, że nie uczyli cię historii, prawda? Chodzi mi o niemagiczną historię. Otóż to – zauważył, gdy Remus pokręcił przecząco głową. – Moim ojcem był Henryk VIII.

– Król, który zmienił religię dla kobiety – wymamrotał Remus.

Wampir uśmiechnął się pod nosem i zaparkował przed domem kuzynów.

– Jednak coś wiesz – stwierdził. – Chcesz, żebym z tobą został?

– Nie. Poradzę sobie. Pomóż Willowi – poprosił Remus, wysiadając z samochodu.

– Will sam sobie poradzi – odparł Henry. – Zna się na tym. Trzymaj się, młody.

Zamknął drzwiczki i odjechał.

Remus z trudem dostał się do domu. Krótka droga od furtki do drzwi zajęła mu dziesięć minut. Chwiał się i z trudem stawiał kroki.

Pod domem przez dłuższą chwilę obszukiwał kieszenie. Nie mógł znaleźć kluczy. Dopiero po chwili zorientował się, że musiały wypaść mu albo w samochodzie Willa, albo Henry'ego.

Wyciągnął różdżkę. Skupił się na momencie, w którym Grace wyznała mu miłość.

– E-Expecto Patronum!

Z końca różdżki wypłynął srebrny obłoczek, który po chwilę rozpłynął się w powietrzu.

Po kolejnych dwóch nieudanych próbach Remus z jękiem oparł się o ścianę. Odkąd nauczył się Zaklęcia Patronusa, nigdy mu się nie zdarzyło, żeby nie był w stanie wyczarować magicznego strażnika.

Wycelował z drzwi i wyszeptał Alohomora!, ale bez przekonania. Sam zakładał zaklęcia ochronne na dom i wiedział, że takim łatwym zaklęciem nie da rady otworzyć drzwi. Bez klucza nie mógł wejść do środka. A kluczy nie miał.

 

Ostrożnie wstał. Przez chwilę zastanawiał się, ale stwierdził, że nie ma innej możliwości. Teleportował się przed kamienicę, w której mieszkała Grace. Nie wiedział, jakim cudem się nie rozszczepił.

– Czy to nie wczesna pora na odwiedziny? – wycedziła Brenda Brooks, gdy otworzyła Remusowi drzwi.

 

– Wiem, przepraszam. Muszę się pilnie zobaczyć z Grace.

 

– Ona śpi. Przyjdź rano – rzuciła opryskliwie i spróbowała zamknąć drzwi. Remus w porę je zatrzymał.

 

– Tylko kilka minut – zapewnił ją. – Muszę wziąć od niej tylko jedną rzecz.

Twarz kobiety wykrzywiła się w brzydkim wyrazie, ale wpuściła go do środka. Przemknął się cicho do pokoju Grace. Tam usiadł na łóżku właścicielki i obudził ją delikatnym pocałunkiem.

 

– To sen? – spytała półprzytomnie dziewczyna, przeciągając się z rozkoszą.

 

Szybko się rozbudziła, gdy otworzyła oczy i zobaczyła bladą twarz narzeczonego.

 

– Co się stało? – zapytała, unosząc się na łokciu.

– Grace, mogłabyś mi dać klucze do domu? Moje gdzieś posiałem, a Mike… To dłuższa historia. Nie budziłbym cię, gdybym nie potrzebował twojej pomocy.

Po takiej prośbie, dziewczyna nie miała serca odmawiać narzeczonemu. Wyjęła z torebki klucze do domu przy Sunny Street 15 i wręczyła je Remusowi. Odczekała, aż chłopak teleportuje się do domu, po czym wyskoczyła z łóżka i szybko się ubrała. Ani myślała zostawać u cioci, gdy jej ukochanego spotkała kolejna tragedia.

 

– Grace Eileen Cabot, jeżeli znowu pójdziesz za tym chłopakiem… – zaczęła ciotka Brenda, ale siostrzenica nie dała jej dojść do słowa.

 

– Pójdę. Bo TEN CHŁOPAK jest moim NARZECZONYM! Przecież dobrze o tym wiesz.

 

Wzięła kurtkę i wyszła z mieszkania. Jeszcze na klatce schodowej teleportowała się pod dom ukochanego. Do środka weszła bez trudu, bo drzwi nie były zamknięte.

– Remus?! – zawołała w pustkę. – To ja! Grace! Gdzie jesteś?!

Nie dostała odpowiedzi. Przeszukała cały parter: łazienkę, salon, kuchnię i pokój, który kiedyś zajmowała Lily Evans, a potem Syriusz Black. Przez moment Grace myślała nad tym, czy już wtedy Black donosił śmierciożercom, ale szybko dała sobie z tym spokój. Miała ważniejsze problemy. Wbiegła na górę i skierowała się do sypialni narzeczonego. Ku swojemu zdziwieniu nie znalazła go tam. Wtedy, z drżącym sercem, poszła w stronę sypialni Mike'a. Jeszcze nigdy tam nie była, bo i nie było po co.

 

– Remus, kochany… – szepnęła, podchodząc do niego.

Jej narzeczony leżał na łóżku kuzyna, zwinięty w kłębek. Nie zwracał uwagi na jej obecność.

Grace poczuła ciarki na plecach. Lupin zachowywał się niemal tak samo, jak po śmierci matki.

Dziewczyna położyła się za narzeczonym i wtuliła się w jego plecy. Ku jej wielkiej uldze Remus drgnął, gdy poczuł jej dotyk. Pozwolił się przytulić.

~ * ~

Wiszący w salonie zegar wskazywał siódmą wieczorem, gdy Remus powoli zszedł na parter. Wciąż był blady i miał ciemnofioletowe cienie pod oczami. Lekko się chwiał, gdy szedł. Wyglądał, jakby dochodził do siebie po ciężkiej przemianie. Bardzo ciężkiej.

 

– Czy Will przysłał jakieś informacje? – spytał na powitanie.

 

– Nie. Nikt się nie kontaktował. Usiądź, zrobiłam naleśniki.

 

– Nie jestem głodny.

 

– Bzdura.

Podeszła do niego, złapała go za rękę i zaciągnęła do kuchni. Remus się nie opierał ani wtedy, ani gdy Grace usadziła go na krześle. Nie ruszył też naleśników z serem, które narzeczona postawiła mu przed nosem.

 

– Mówiłem, że nie jestem głodny – powtórzył. – Zabierz to.

 

– Nie. Musisz coś zjeść, bo osłabniesz. Cały dzień chodzisz bez jedzenia, w pracy pewnie też nie…

 

– Nie jestem głodny, JASNE?! – warknął, podrywając się.

Grace zesztywniała. Nie spodziewała się wybuchu. Nie chciała tego. Planowała uspokoić Remusa, nie dodatkowo go denerwować.

 

Chłopak szybko się opamiętał. Ze zrezygnowaniem opadł na krzesło i ukrył twarz w dłoniach.

 

– Przepraszam – wyszeptał z bólem. – To mnie przerasta. Kogo jeszcze stracę?

 

– Nie stracisz Mike'a – zapewniła go Grace.

– Nawet jeżeli Willowi udało się go uratować, to i tak będzie kimś zupełnie innym. Wampirem. Uczyliśmy się o wampirach w szkole. Świeżoprzemienieni są o wiele bardziej wrażliwi. Możemy nie móc już razem mieszkać. Nie będziemy w stanie razem mieszkać. Ale to akurat mniejszy problem. Czerwona Karta i tak zakazuje mi mieszkać w mieście.

– W takim razie przeniesiemy się na wieś. Do East Clandon. Zamieszkamy we trójkę. Mike'owi będzie o wiele łatwiej na wsi, gdzie nie będą otaczać go ludzie. A i tobie będzie łatwiej. Mniej będziesz się bał, gdy będziesz miał obok siebie kogoś, kto dorówna ci siłą i szybkością – mówiła łagodnym i na wpół lekkim tonem. Przy tym cały czas obserwowała zmiany na twarzy narzeczonego, wypatrując każdych oznak gniewu, smutku, żalu… właściwie każdych emocji. Chciała wiedzieć, co siedzi w duszy ukochanego.

 

Lupin uśmiechnął się delikatnie. Nic nie powiedział. Nie wiedział, co ma powiedzieć, słysząc tak słowa narzeczonej wypowiedziane tak pewnym tonem.

 

Rozmowę zakochanych przerwało ciche pyknięcie. Tuż przed Remusem pojawiła się niebieska kulka, która przemówiła głosem Willa:

 

– Wszystko się udało!

 

Gdy kula przekazała wiadomość, rozprysła się jak mugolski fajerwerk.

– Dzięki ci, Merlinie – wyszeptał Lupin.

 

Czuł się, jakby ktoś zdjął mu z barków olbrzymi ciężar. Do tej pory nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo bał się o życie kuzyna.